Fischer-Z - Swimming In Thunderstorms
So Real Ldt
Exact veertig jaar geleden kwam het arty postpunk gezelschapje Fischer-Z op de proppen met het baanbrekende debuut ‘Word Salad’ (met klassiekers als Remember Russia en The Worker). Poëzie, sociaal politiek activisme en melodieuze gladheid werden verzoend in handenvol wereldhits met een opvallend opgewekte, zomerse uitstraling. Een verhaal van zeven vette jaren en vele daaropvolgende magere jaren.
Want Fischer-Z werd sindsdien John Watts en co, een soloproject rond de flamboyante frontman die vooral steeds terugblikt op de hoogdagen van weleer. Met name in de lage landen blijft een schare fans hardnekkig Watts steunen. In die mate dat sinds een dikke vijf jaar een getransformeerde Fischer-Z uit de assen verrijst; één met creatieve wortels, want na ‘This Is My Universe’ en ‘Building Bridges’ is er nu een derde langspeler op rij, ‘Swimming In Thunderstorms’.
En eerlijk is eerlijk: echt bandwerk is dit niet. Fischer-Z is Watts. Punt uit. Maar die Watts weet toch verdorie nog steeds scherp uit de bocht te komen en verbrandt zich niet aan de noodzaak een nieuw hitje te moeten schrijven of een oude waakvlam snel te moeten aanwakkeren, al is een titel als ‘Swimming In Thunderstorms’ – volgens meteorologen zowat het gevaarlijkste dat een mens kan doen – misschien wat ambitieus. Wat je dus krijgt, is ervaring als songwriter, muziek met diepgang en een nog steeds brandende gedrevenheid. Dat blijkt voldoende om een degelijke plaat met veertien liedjes te vullen.
Inderdaad, dat reggaeslaggitaartje uit de hoogdagen steekt af en toe de kop nog op (Big Wide World), net als die hakkende, haperende riff die u nog van Pretty Paracetamol kent (Islamic American), maar de band durft evengoed overgaan in streelzachte, bijna toefluisterende ballades en zelfs een heuse majestueuze Bridge Over Troubled Water- kloon met subtiele sfeertrompet. Het afsluitende, gemoedelijke Cardboard Street is dan ook zo’n song die je wel honderd keer na elkaar zou willen afspelen. Bijna met R.E.M.-achtige souplesse.
Verder ook erg opvallend: er is op deze plaat een niet onbelangrijke rol weggelegd voor bassist David Purdye. Meer dan de helft van songs op dit album drijft op een gemoedelijke, rollende baslijn met de leuke, reggae-driven protestsong Stolen als smakelijke voorbeeld: “Mammy, I want a house to live / And some safety when I fall / I have to go to town and bring the system down”. Weer heerlijk tekstueel gevat. Zoiets als in de opener: “Take me home mama, to the big white world / I was concerned that my life was controlled”. Met van die venijnige weerhaakjes.
Dat geeft toch een algemeen erg positief beeld. Meer nog, door langzame consumptie groeit meer en meer liefde voor ‘Swimming In Thunderstorms’ en vervagen de muzikale dipjes halfweg dit album. Vergeet gewoon de naam Fischer-Z en probeer even helemaal opnieuw. Net zoals de band zelf deed. Met de gevleugelde Watts-woorden: “I’m so tired honey, so tired of loving you”. Schone lei. Leuke plaat.