Fever Ray - Radical Romantics

Rabid Records

Radical Romantics

Wat hebben we lange tijd niets gehoord van Karin Dreijers (The Knife) solokindje Fever Ray. De veelgeprezen studioplaat ‘Plunge’ is alweer vijf jaar oud! Gelukkig zet de dame het niet enkel recht met een derde album, ‘Radical Romantics’, maar knalt ze zichzelf meteen ook op de affiche van Werchter en een rits andere Europese topfestivals.

Dat Fever Ray geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, wisten we al. De gelaagde dancepop, waar Karin zich graag in wentelt, krijgt meer en meer het etiket van een grote “A” opgekleefd, met name dat van “Arty”. Al durven we het gerust ook hebben over termen als “sfeer” of “mystiek”.

Het doorprikken van de mythe van liefde is de rode draad op deze “radicale romantiek”. En dat wordt soms nogal overduidelijk in je gezicht gesmakt, zoals in een stevig groovend Shiver, waarin de zangeres in een roes van spookscapes scandeert: “I just wanna be touched / I just wanna shiver.” Je voelt in deze bijna industriële setting de hand van producers Trent Reznor en Atticus Ross (Nine Inch Nails) je hart samenknijpen.

Maar het hoeft niet altijd zo akelig te zijn. Zo bezette op bijna de helft van de tracks die andere The Knife-partner Olof Dreijer de stoel achter de producerstafel in en krijg je vooral bizarre, hakkende elektronische ritmes, die ideaal zijn voor spastische dansmoves en waarin Karin als een medusa vocaal kronkelt. Soms een beetje mysterieus - “All girls like candy.” (Kandy), soms als een heuse bitchy queenbee (Even It Out), maar meestal ook met een serieuze larger-than-life-factor.

‘Radical Romantics’ is dan ook een plaat die van A tot Z vooral … indrukwekkend klinkt. Zoals liefde oorlogen of familiedrama’s kan veroorzaken. Want die haat-liefde-relatie, daar gaat dit om. En dan kunnen we ons ook perfect inbeelden dat je ietwat terugtrekt bij fuzzy dubstepritmen of een overdaad aan weirde synthesizerklanken en tegenritmische tunes, ook al krijg je keer op keer de warme, gemoedelijk toefluisterende of intense stem van de Fever Ray-vrouwe cadeau.

Dit is dan ook vooral een elektronische popplaat met enorm veel eigenheid en karakter. Eentje die je echt niet in één keer kan uitzitten. En ook eentje met veel diepe bodems die allicht negentig procent van het Werchter-publiek nooit zal kunnen bereiken. Of zelfs compleet tweedracht zal zaaien. Wij gaan eerst nog een keertje of zes goed naar deze plaat luisteren en besluiten dan wel of we het zullen halen. En we draaien de hoes alvast met de achterkant naar boven. Awkward.

10 maart 2023
Johan Giglot