Faten Kanaan - Afterpoem
Fire Records
We kunnen nog steeds niet goed omschrijven waarom ‘A Mythology Of Circles’ van Faten Kanaan ons tot in de ziel roerde. De combinatie van neoklassiek en diep benevelende sfeerambient die in prachtige composities verweven zit? De afwisseling tussen klassieke piano, slepend orgelspel (tot kerkorgel toe) en zelfs orgelharp? Het heen- en weerslingeren tussen hoop, weemoed en depressie dat keihard in de instrumentale muziek van de producer uit Brooklyn weerklinkt? Moeilijk om de vinger aan de pols te leggen. Maar wat zijn we blij dat de dame met ‘Afterpoem’ een al even mysterieuze en overweldigende opvolger heeft gemaakt! Al is “blij” bij deze slepende, melancholische muziek misschien niet de juiste uitdrukking.
In feite gaat het gewoon maar om analoge klavieren. En we dachten lang dat we daar toch wel al veel van hadden meegemaakt. Niet dus. Wat vooral knap is, naast de mysterieuze toetsklanken die Faten Kanaan uit de instrumenten haalt, is dat er zo’n constante droefheid in de dertien nieuwe composities aanwezig is. Of dat nu gaat over om elkaar cirkelende, fonkelende noten in Falconers of in een ogenschijnlijk uit Mozarts ‘Requiem’ weggeslopen ensemble van slepende tonen met onderliggende, dramatische strijkers als Fin Août, om vijf minuten ontluikende registers of om een intermezzo van een goede dertig seconden stilteklanken als Snowing, je ontsnapt niet aan een omvattende tristesse en broosheid. Bizar genoeg wil je dat ook niet. Je wilt en moet ‘Afterpoem’ gewoon ondergaan.
Los daarvan klinken deze tracks weer stuk voor stuk erg doordacht. Met niet enkel een melodie die opgebouwd is uit verschillende technieken (korte noten, om elkaar cirkelende thema’s of een roes van in elkaar schuivende tonen) en methodieken (van één- tot veelgelaagd), maar ook met extra ruis, kraak of holle effecten in de achtergrond waar nodig. En zo geraak je keer op keer meegezogen in Kanaans verhaal, of zich dat nu in de kerk afspeelt of op een desolaat zolderkamertje bij kaarslicht. Mogen we je aanraden om als voorproefje misschien eens het wondermooie Florin Court even op te zoeken? Al doe je door het beluisteren van één song tekort aan de diversiteit en alomvattendheid van dit album.
En dan leggen we meteen ook een bruggetje naar de titel van deze nieuwe plaat. Want met ‘Afterpoem’ maakt Faten Kanaan naar ons idee effectief instrumentale muzikale poëzie, moest zoiets bestaan. De dame met een al even poëtische en mysterieuze naam als haar muziek is nog gegroeid in de kunst om emoties te beroeren en de schoonheid in vrij droevig klinkende composities bloot te leggen. Petje af.