Fat White Family - Songs For Our Mothers

PIAS

Hoe ver moet je gaan om nog schokkend te zijn? The Sex Pistols verklaarden in 1978 al dat concentratiekamp Bergen-Belsen een lachertje was. Nummers over seriemoordenaars? Op Wikipedia vind je er een heuse waslijst van. Bijna ten onder gaan aan drugs? Er is een hele afdeling van The 27 Club die pas is afgekickt in het graf.

Met andere woorden: als het op shock value aankomt, is Fat White Family niet bijzonder origineel. Maar de opvatting dat rock-‘n-roll een schop onder de kont nodig heeft, is niet mis te verstaan. De Britten teren op het geluid en de reputatie, die ze met debuut ‘Champagne Holocaust’ (2014), en vooral met hun ijzersterke liveshow hebben opgebouwd, en komen aanzetten met ‘Songs For Our Mothers’ onder de arm.

Opener Whitest Boy On The Beach zet de toon. Een rollend ritme, dat voortjakkert als een oerdegelijke, Duitse kar. Het Motorikgeluid doet meteen denken aan Can of Neu en disco-invloeden sijpelen door. Satisfied is van hetzelfde laken een pak en zanger Lias Saoudi zal allicht weer velen schofferen door een meisje dat hem fellatio toedient te vergelijken met holocaustoverlever Primo Levi die het merg uit een bot zuigt.

De dikke witten bewijzen dat ze - ondanks de monotonie die ze in al hun nummers de bovenhand laten nemen – ijzersterk zijn in het bedenken van catchy refreinen. Daar is ook Love Is The Crack  een mooi voorbeeld van. Maar vooraleer de luisteraar zich gaat inbeelden dat het hier naar easy listening begint te neigen, komen de vijf uit Brixton met Duce op de proppen. Bijna zeven minuten lang is dit nummer over Mussolini; en het zijn lange minuten. Chaos heerst, doorspekt met feedback en andere noise.

En toch... Het blijft niet aan de ribben kleven. De bedoeling was misschien om aan te tonen hoe lelijk muziek kan zijn of om de luisteraar zo veel mogelijk onbehagen te doen voelen. Maar telkens weer betrappen we onszelf erop dat de aandacht eenvoudigweg afdwaalt. De details van het nummer zijn ons na vele luisterbeurten nog steeds niet bekend.

We zijn weer bij de les bij Lebensraum - alweer een naziverwijzing – een Duits gezongen alt.countrysong, die eigenlijk best nog mooi en klaaglijk klinkt. Hits Hits Hits  vermengt Kraftwerk met Motown en bezingt en bespot de gewelddadige relatie tussen Ike en Tina Turner. Hadden we al gezegd dat Fat White Family graag de controverse opzoekt?

Voor we daar helemaal op afknappen, schemert er wat van Lias’ ware aard door. In Tinfoil Deathstar klaagt hij aan hoe de Londense jeugd uit pure verveling aan de heroïne raakt en hoe oorlogsveteraan David Clapson de dood werd ingejaagd door een overheid, die zich van haar onderdanen geen zak aantrekt. Zijn de heren dan toch niet zo nihilistisch als ze beweren?

Hoe het ook zij, goede smaak zal hen nooit aangewreven worden. Daar verzekeren ze zich nogmaals van met Goodbye Goebbels, een slepend lied waarin ze Hitler emotioneel afscheid laten nemen van Goebbels, vooraleer ze beiden zelfmoord plegen.

Fat White Family, je bent ervoor of ertegen. Ze hebben ontegensprekelijk een eigen geluid ontwikkeld met die diep begraven en bewerkte stemmen, rammelende elektronica en metronoomachtige beats. Je moet de gein van de teksten kunnen inzien om de platen niet vol walging af te zetten na enkele songs, maar ook dat past in het het beeld dat ze van zichzelf geschapen hebben. Misschien maken ze ooit nog wel eens een fantastische plaat, maar ‘Songs For Our Mothers’ is die plaat niet. Te vervelend bij tijden, ondanks al het om zich heen schoppen en een paar uitstekende nummers.

Fat White Family speelt op 4 maart tens dans tijdens [PIAS] Nites in La Madeleine, een dagje eerder staan ze in het Luikse Reflektor.