Fargo - Strangers D'Amour
Steamhammer
Een pauze is niet altijd een slechte keuze, hoewel vierendertig jaar misschien een tikkeltje lang is. Maar nu is het Duitse Fargo terug van weggeweest. Met tweede album 'Strangers D'Amour' staan ze sterker dan ooit.
De band is ontstaan in 1973, maar de bezetting is altijd aan het rommelen geweest. Peter Knorn staat als enige originele lid nog met stevige schoenen aan het front. Mede door de platenbazen heeft de band in 1984 de naam veranderd in Victory en onder die naam hebben ze verschillende albums uitgebracht. Toen in 2014 Knorn samen met Peter Ladwig op het releasefeest van Knorns boek optrad, kregen ze het voorstel een nieuw Fargo-album op te nemen. Nu, in 2021, verschijnt dat tweede album.
Meteen is er dat herkenbare geluid van Fargo, laidback rock met melodieuze coupletten. Rain Of Champagne bevat alles wat je ervan verwacht: meezingbare refreinen en catchy gitaarriffs. Nummers als Gimme That Bone en Car Expert laten je zien dat de band het niet altijd even serieus neemt. Hoe kom je op het idee om een nummer te schrijven over twee poedels die vechten om een bot? Deze heren krijgen het voor elkaar.
De meer serieuze kant laten ze zien in Closer To The Sun, een nummer over het ineenstorten van het milieu. De opwarming van de aarde is een onderwerp, waar niet onderuit te komen valt en als we zo doorgaan, zal deze wereld snel uitgeput zijn. Deze rockveteranen proberen hier een steentje bij te dragen om dit te voorkomen. Niet alleen de tekst is knap, instrumentaal is dit eveneens een retestrakke track. Halverwege worden we verwend met een heerlijke gitaarsolo om daarna het meezingbare refrein te hervatten.
Het zes minuten durende Time is een song die bij ons alvast hoog aangeschreven staat. De melodieuze gitaarsolo, waar het nummer mee start, legt de verwachtingen meteen een verdieping hoger. En die hoogte verliezen ze niet. Het zware gitaar- en baswerk legt een duistere sfeer neer en blikt hierdoor terug op de late jaren zeventig. Ooit heeft Fargo de plek van Whitesnake in mogen nemen op de tour van grootheden AC/DC. Luisterend naar Mary Says is de vergelijking met die eerste band niet ver te zoeken. Een uptempo rocksong, waarbij de band er harder uitknalt dan ooit tevoren, om over het ongeëvenaarde gitaarwerk nog maar te zwijgen.
Elke plaat heeft een ballade nodig, als je het ons vraagt. Hier is dat Homesick. Hier komen de zang en gitaren van Peter Ladwig op een bijzondere manier naar voren. Je hebt niet altijd een bombastische band nodig om je verhaal kwijt te kunnen, Ladwig vertelt het hier als geen andere. Why Don't You heeft een bluesvibe, die we niet eerder op dit album hoorden. Maar het staat hen erg goed. Na het gitaarwerk sluit een liedje als dit het album erg lekker af.