Fake Indians - Inforock

Fons Records

Geen flauw idee meer waarom we op vraag van een goede vriend een jaar of zes (?) geleden in Park Spoor Oost belandden om naar een bierbakpodiumoptreden van het bandje Fake Indians te kijken. Maar wat wel bijbleef, is de manier waarop hun energie en gitaarpsychedelica van de eerste tot de laatste noot klonk alsof ze het hoofdpodium vermaalden. En dus zijn we het noiserockkwartet in de verte blijven volgen. Tot en met de huidige herrie op ‘Inforock’.

Vergeet het woord “herrie”! Tien keer op rij krijg je melodieuze, luidruchtige gitaarsongs met een forse wall of sound die wel wat Sonic Youth- of Guided By Voices-trekjes heeft. Soms wat grillige melodieën waar zanger en songsmid Stof Janssens met enige neurotische parlando’s doorheen wurmt. (Nu we het zo lezen, gooien we daar ook graag een naam als Pavement bij.)

Kortom, spek voor de bek van liefhebbers van ninetiesgitaarbands. Soms stevig en taai spek, zoals een schreeuwerig Dead Dog Parking Lot met die hakkende, repetitieve in-your-face postpunkriffs. En soms ook met instrumentale, luidruchtige snaarpsychedelica zoals een oosters aandoend Opal Mantra – een ode aan één van onze favoriete retro sportcars. En waar je ‘Inforock’ naar Fake Indiaanse gewoonte bij aanvang misschien nog enigszins braafjes en binnen de lijnen kleurend vindt, raden we je zeker ook aan om het fantastische Throw Me A Bone een paar keer na elkaar af te spelen: een galmende en gierende, fuzzy gitaarknaller die ons meteen terug naar dat optreden in Borgerhout katapulteert.

Naar het einde van ‘Inforock’ gaan de songs trouwens meer en meer in elkaar vloeien en krijg je een lekker lange jam van moordend snaargeweld die resulteert in een bijna tien minuten durend Hate Talk Radio. Save the best for last, zeggen we dan. Verdomd verpletterende tweede plaat, heren! Tot op een volgende show.