Face The Day - Echoes Of The Child's Mind

Eigen beheer

Met veel vallen en opstaan. Zo tracht artiest Martin Schuster zijn rijk van dromerige gitaarmuziek vanuit Praag op te bouwen. Met progressieve metalbands als Mindwork of Pessimisten met een derde, zelf uitgebrachte Face The Day-release, waarin een nieuwe drummer en bassist aan boord mochten. Of dat de wereld plots gaat beroeren is hoogst onwaarschijnlijk. Maar we werpen bij deze toch graag het licht op een mooie prog- en droomrockplaat met een nog mooiere hoes.

Je kent allicht het principe wel: akoestische basis, wijd flangerende gitaarlandschappen, harmonieeën van samenzang, keys en snaren, complexe songstructuren die tot acht minuten lang instrumentaal uitwaaien,… Een episch en complex geheel waarin je momenten van Pink Floyd, King Crimson en Yes ontdekt. Zo grijpt 'Echoes Of The Child’s Mind' je meteen vast. Met lyrische, melodieuze en aangrijpende passages die passen bij emotioneel geladen songtitels als It’s Over, There’s A Place In My Mind Where I Tend To Hide of Bright Dot In The Darkness.

Het ene moment zit het trio op je schoot en mee in je huiskamer om tien maten later met een apocalyptisch larger-than-life-moment uit te pakken. Met veel climaxen, die net niet uitpieken, en intieme passages, die door je ziel snijden.

Geleidelijk aan schakelt Face The Day echter om en gaan de steeds wippende structuren zonder rode draad, met hoekige drums en jazzy melodieën meer op songs met consistentie lijken. Ofte tracks die binnen de vier minuten blijven. Het geeft dit album een zekere balans en openheid die niet enkel de fans van het genre aanspreekt. Waardoor een ontwapenende pianoballade als Grown Up ook mooi tot zijn recht komt. Of zelfs een korte instrumental van twee minuten met traag melodieus gitaarspel (Panta Rhei).

En zo combineert Martin Schuster met collega’s een uitstekend technisch vernuft aan melodieuze toegankelijkheid en herkenningspunten uit de psychedelische seventies aan een futuristisch gevoel. En blijf je als luisteraar verrast worden met een plotse meerstemmige samenzang in Bright Dot In The Darkness, een lyrische saxsolo van sessiemuzikant Martin Plachy in Last Kiss of vanzelfsprekend de eindeloze gitaarvirtuositeit van de meester zelve. Het enige wat nog ontbreekt is die “extra” die je vaak terugvindt bij progrockalbums: de rode draad, het concept of die ene piek waar lang naartoe gewerkt wordt. Maar los daarvan is dit zeker een leuke plaat die de Tsjechische grenzen gerust mag overschrijden.