Ezra Furman - Perpetual Motion People

Bella Union

De Jood, Ezra Furman is al meer dan een decennium actief als muzikant, maar pas met zijn vorige soloplaat ‘Day Of The Dog’ (die hem ook in Leffingeleuren bracht) brak de man de ban. Op ‘Perpetual Motion People’ gaat hij gewoon op hetzelfde elan door.

Ezra Furman put vooral inspiratie uit de jaren zestig, maar injecteert zijn songs met invloeden uit zes decennia popmuziek en vooral met zoveel energie en punkspirit dat ze nooit retro aandoen. Bovendien bleek Furman onlangs bij Jools Holland in zijn roze jurkje nog steeds een echt podiumbeest. De man lijkt dan ook alles te hebben om het te maken.

Restless Year, de hyperkinetische single die hij op Later With Jools bracht, valt met de deur in huis en sleurt ook nog eens de hele inboedel mee. Snerpende hoge tonen van een dolgedraaid orgeltje, koebellen en een opvallende baspartij de spelen de hoofdrol naast Furmans afgemeten one liners als “I never wanna die and I'll never grow older” en  I’m just another savage in the wilderness”.

De doowop pop van die andere single Lousy Connection kan niet groter zijn wat betreft contrast. Hier zorgen een bariton sax en een barpiano voor de sfeer, maar lang houdt Furman het niet rustig. Hij schreeuwt zijn teksten in de microfoon als een losgeslagen Jim Carrey in een van zijn nerveuze rollen.

Maar ondanks alle lol en extravaganza gaat Furman soms pijnlijk diep. In Haunted Head klinkt hij zoals David Bowie ten tijde van Ziggy Stardust, de gevoelige ballade Hour Of Deepest Need legt een wonde bloot en in het autobiografische Ordinary Life bekent Furman zelfs zelfmoordgedachten.

Furman mag dan wel de clown spelen en zich soms Wobbly voelen, toch lijkt er achter dat nerveuze tafelspringen een gevoelige ziel schuil te gaan die worstelt met zijn eigen rusteloosheid, zijn geaardheid of zelfs geslacht, maar ook iemand die soms ook gewoon zin heeft in een hersenloos feestje zoals in het dansbare Body Was Made en zich soms ook gewoon laveloos wil drinken zoals blijkt uit de openingszin van Watch You Go By: It’s fine being drunk on the weekend/ but its finer being drunk all week.”

Om zijn eclectische ziel nog een keer bloot te geven, sluit Furman af met de knotsgekke skiffle Pot Holes die hij laat volgen door een slow (Can I Sleep In Your Brain) en een bluesy gospel (One Day I Will Sin No More).

Van de pot gerukt deze Ezra Furman? Jazeker, maar wel gek op een onweerstaanbare manier en net op de juiste momenten in het hart knijpend.

Naar België kom Furman voorlopig niet. Wie hem wil zien, moet naar het Valkhof Festival in Nijmegen waar hij optreedt op 20 juli.