Exploded View - Obey

Sacred Bones Records

Wie dezer dagen door Berlijn zwerft, kan al eens overvallen worden door zwaarmoedigheid. Het is er snel donker en, ondanks de nog steeds snelle metamorfose die de stad doormaakt, kan het oorlogsverleden je nog beknellen.

Hetzelfde gevoel kregen we bij de tweede plaat van Exploded View, de band van Annika Henderson (die in de Duitse hoofdsad woont), Hugo Quezada en Martin Thulin. Hun muziek beklemt de luisteraar met industriële synths en de ijskoningingstem van Henderson. Dat de band zich twee jaar geleden, ten tijde van het debuut, hier helemaal in haar sas voelde op DOK, Gent, was echt geen toeval.

Dat debuut vertrok helemaal vanuit improvisaties die op één of andere manier toch evolueerden tot echte songs. En zo klinkt ‘Obey’ ook nog vaak. Opener Lullaby bijvoorbeeld, start met een zoemende toon, die dan zoetjesaan het gezelschap krijgt van een tokkelende gitaar, murmelende stemmen en nog een gitaar die een voorzichtige melodie speelt. Daar komt dan Henderson wat overheen hummen waarna er ook een keyboardmelodietje over spoelt, terwijl je op de achtergrond de muzikanten hoort schuifelen.

Lullaby  is wel een opmerkelijk zoete start die de ongetemdheid van het debuut helemaal wegveegt; zeker als daar ook nog eens een song als Open Road op volgt. Dat lijkt wel een folksong die helemaal ondergedompeld wordt in bubbelende elektronica.

Maar de fans zullen niet wanhopen. Zij hoorden al singles als Dark Stains, Raven Raven en Sleepers en weten dus dat ze hun vertrouwde dosis postpunk nog wel zullen krijgen, inclusief gitaren die klinken als nagels die in een schoolbord krassen en baslijnen die zo lijken weggelopen van een Anne Clark-album.

De band, die inkromp van kwartet tot trio, verliet voor deze plaat haar aanpak van ruwe, live-improvisatie, al doen songs als Come On, Honey en afsluiter Rant dat niet vermoeden. Andere als Letting Go Of Childhood Dreams, klinken wel meer berekend. Deze plaat klinkt dus zeker meer afwisselend dan het debuut, maar hoewel het contrast soms welkom is, klinkt de plaat ook minder samenhangend.

Toch dompelt de plaat je bijna de volle achtendertig minuten onder in een soort van angstdroom met thema’s als intrige, gevaar, verrotting, hebzucht, desillusie en angst (zowel voor het ouder worden als voor uitsluiting). De toon is grotendeels dystopisch en apocalyptisch en hoe verder het album vordert, hoe dieper je wordt meegezogen door de wervelende maalstorm van elektronica, ruwe gitaren en die hypnotiserende stem van Henderson.

Exploded View blijft vooralsnog ver weg van gemakkelijk in het oor liggende postpunk à la Interpol of Editors en kiest ervoor om de vreemde eend in de bijt te blijven, zoals de tomaat op het schilderij van J. Alden Weir, dat op de cover prijkt. Een tomaat ligt tussen de groene appels en vliegen verlekkeren zich al op het komende rottingsproces. Zo ongeveer klinkt deze band ook.