Exhumed - To The Dead

Relapse Records

We zijn wel wat gewoon als het op thrash- of speedmetal aankomt. Maar de Amerikaanse deathgrinders van Exhumed spannen met hun zogenaamde “gore metal” wel de kroon. Al zo’n dertig jaar maken ze je meest verschrikkelijke nachtmerries waar aan een snelheid en felheid die je genadeloos verplettert. Negende plaat ‘To The Dead’ volgt ‘Horror’ en ‘Death Revenge’ op. Dat zegt genoeg, niet?

Je moet het in elk geval durven doorslikken. De combinatie van sneltreindrums, lodderende baslijnen, gierende gitaarriffs en het gekrijs van zanger en enig oerlid Matt Harvey werpt aan zo’n vaart een noise van uitgespuwde herrie over je heen dat het wel lijkt of je deze plaat aan dubbele snelheid afspeelt. Dit is geen muziek voor watjes.

Gelukkig doet Exhumed niet aan de S.O.D. dertig-seconden-song-regel, maar raast het viertal telkens drie tot vier minuten door. Daardoor moeten de heren wel werken met tempovertragingen, een tussentijdse solo of een holle doomstem. Lees: momenten die je redden van de verdrinkingsdood en waar je even naar adem kan happen.

Maar verder onthou je maar dat Exhumed begint met de “ex” van “extreem”. Heeeeel extreem. Als je deze plaat immers overleeft, overleef je alles. Soms hoor je wat gebrul, soms wat gekrijs, soms hakken de heren met de bijl op je in, maar meestal zijn ze er al vandoor voor je het doorhebt. Over razende en razendsnelle herrie gesproken!

Het is ongetwijfeld heel erg straf en technisch en er zullen maar weinig idioten – eeuh – muzikanten zijn die zo’n tempo aankunnen. (Hoewel de band doorheen de jaren toch al zo’n vijftien leden versleten heeft.) Net zoals er ook maar weinig luisteraars zijn die dit aankunnen. In feite gaat het hier over horror, afslachtingen, dood en duivel. Een soort macabere metal dus. Met titels als Defecated, Disgusted of Carbonized. Maar geen angst, daar versta je toch geen woord van. Wij onthouden vooral: veel lawaai. Not our cup of tea.