Evildead - United $tate$ Of Anarchy
SPV
De Amerikaanse presidentsverkiezingen. Waar bejaarde wereldleiders als kleine kleuters mensen bestoken met fake news en proberen hen aan hun kant te krijgen. Een mooi tijdstip voor thrashmetalheroes Evildead om nog eens stevig aan de gitaren te snokken en de inmiddels bijna tien jaar durende reünie eindelijk met een studioplaat te bezegelen.
Negen knallers en een verchroomde of gemetaliseerde cover van the B52’s (Planet Claire), verder kwam het kwintet niet. Lijkt minimaal na twee decennia stilte. Want dit zijn beesten. Evildead heeft op beide twintig jaar oude studioplaten bewezen scherp te kunnen uithalen met speed-up-trash-songs waarin zware baslicks en snijdende gitaarsolo’s scenario’s van politieke ontaarding en horrortaferelen ondersteunen.
“The clock is ticking on the human race / it’s a timebomb”, aldus opent ‘United $tate$ Of Anarchy’. “Every four years /…/ political rape /…/ apocalyptical nightmare”. Phil Flores laat er duidelijk geen onkruid op staan. Deze heren zijn het schijtzat elke keer voorgelogen te worden met schijnvertoningen en door de mighty dollar ondersteunde propaganda en nepnieuwsberichten.
Muzikaal ingekleed met zwaargestemde metalgitaren, dubbele speedbasdrums en de venijnige, bitsige stem van Flores, die af en toe wat ondersteunende kreten van zijn bandgenoten krijgt. Dit is vrij zware thrash die zich laat leiden door solide basisriffs en een strakke drum-en-basdrive en slechts af en toe in tempo wijzigt en korte solo’s of dubbelsolo’s toelaat, met veel knipogen naar de gloriedagen van de Bay Area thrash-scene. En met een mooi uitgebalanceerde stereogeluid, in het leven geroepen door producer Bill Metoyer (D.R.I., Morbid Angel, Sacred Reich) die die zware sound wat extra uitvergootte, maar toch ook de zang mooi vooraan plaatste zodat je de giftige teksten prima mee kan volgen.
En dan zijn er natuurlijk die leuke extra’s als het vrolijke, jazzy intermezzo waar No Difference mee start, om erna keihard met de bokshandschoenen van mokerdrums en gitaar te kicken. Wat een nummer ook! Sharp as hell. We hadden graag gecheckt of de B52’s-cover even hard knalde als de vertolking die de Foo Fighters twaalf jaar geleden maakte. Maar voor die bonus moet u echt wel de plaat kopen.