Evergrey - Theories Of Emptiness
Napalm Records
In een tijdspanne van eenendertig jaar veertien studioalbums uitbrengen, het is maar weinigen gegeven. Maar kijk, Tom S. Englund en de eeuwig grijze kompanen slagen er alweer in. Het nieuwe geesteskind heet ‘Theories Of Emptiness’ en wordt uitgebracht door metallabel bij uitstek Napalm Records. Terwijl jonge Evergrey-fans hiervan zullen smullen, blijven old-schoolfans misschien eerder op de honger zitten.
Al meer dan drie decennia staat het Zweedse Evergrey garant voor donkere, melodische progressieve powermetal met zeer catchy refreinen. Oervader Englund is het enige resterende originele groepslid, maar medegitarist Henrik Danhage en keyboardspeler Rikard Zander houden het beiden toch ook al meer dan twintig jaar vol. Ook drummer Jonas Ekdahl draait al meer dan twintig jaar mee. Jammer genoeg kondigde hij in mei dit jaar aan dat hij zich enkel nog met studiozaken zal bezig houden en niet meer zal meetouren. Heel spijtig, want hij was een plezier om naar te luisteren en te kijken.
Hoe klinkt Evergrey na veertien albums? Eerlijk gezegd: zoals elke band na dertig jaar zou klinken. De wil is er nog wel, maar de vermoeidheid sluipt er duidelijk in. Openen met een song als Falling From The Sun is eigen aan de band. Luister naar gelijk welk album en je zal merken dat het vijftal er een kunst van gemaakt heeft om een knaller van een openingstrack te produceren. Maar waar ze ten tijde van ‘In Search Of Truth’ of ‘Recreation Day’ het gaspedaal bleven indrukken, wordt er nu al snel teruggeschakeld. Bewijs daarvan is opvolger Misfortune, weliswaar een heel knappe song.
De ultieme meezinger One Heart, zonder twijfel één van de hoger geplaatste songs, had evengoed op het album ‘Torn’ kunnen staan. Het einde doet alvast erg denken aan het openingsnummer van dat album, Broken Wings. En laat dat nu net de trend zijn van het laatste aantal Evergrey-albums. Met uitzondering van een paar knappe uitschieters klinkt het merendeel van de songs vaak hetzelfde. De snelle riffs, dubbele basdrums en venijnige zanglijnen blijven uit en maken plaats voor meer melancholie en emotie, zoals te horen is in Ghost Of My Hero.
Hoewel de tempo’s trager zijn en de zanglijnen iets minder gevarieerd, blijven de solo’s een streling voor het oor. De sweeps, shreds, harmonies en bends, die het duo Englund-Danhage uit de vingers krijgen, zijn nog steeds fenomenaal. Gitaristen kunnen op beide oren slapen: de heren kunnen het nog. Qua productie kan ‘Theories Of Emptiness’ ook weer tellen. De zwaarte waarmee bijvoorbeeld To Become Someone Else losbreekt, is machtig. En toch blijft de sound heel fris, heel gedefinieerd en heel dynamisch.
Een speciale vermelding voor (meest recente single) Say. Dit is misschien wel de beste song van het hele album en met de diepste boodschap. Kijk zeker eens naar de videoclip hieronder. Trouwe fans kunnen het onmogelijk droog houden op het einde.
Voor de jongere generatie Evergrey-fans, die opgegroeid zijn met onder andere ‘The Storm Within’ of ‘Escape Of The Phoenix’ is dit laatste album een verplichte aanschaf. Fans van het oudere werk gaan het wellicht te braaf of zelfs te soft vinden. Aan de andere kant is Evergrey een band die blijft evolueren: je kan moeilijk dertig jaar dezelfde soort muziek blijven maken. Op dat vlak wordt het de Zweden wel gegund. Ze blíjven muziek uitbrengen aan een moordend tempo en dat op een uitmuntende manier.