Ethan Gold - Earth City 1: The Longing

Gold Records

De Amerikaanse singer-songwriter Ethan Gold debuteerde in 2011 veelbelovend met het album ‘Songs From A Toxic Apartment’. Kort daarna kreeg hij in een supermarkt een bizar ongeval en liep hij hersenschade op. Hij kon zelfs niet meer praten.

Toch maakte Ethan Gold nog een aantal platen. Zeven jaar na dat ongeval was er een coveralbum ‘Live Undead Bedroom Closet Covers’ en het jaar daarop verscheen de instrumentale synthesizerplaat ‘Expanses (Teenage Synthstrumentals)’. Nu is er dan eindelijk een volwaardig tweede album ‘Earth City 1: The Longing’. Zoals de plaat al aangeeft, is het een eerste deel. En wel van een trilogie. De volgende twee delen verschijnen nog voor het najaar van 2022.

Tijd inhalen noemen ze dat, zeker? En als de kwaliteit van de twee volgende platen even hoog ligt als van dit eerste deel, zou Golds ster wel eens heel snel kunnen rijzen. Gold maakt immers een heel eigen intelligente soort popmuziek die goed doordacht klinkt, maar niet kunstmatig overkomt. Op het eerste album van de trilogie verkent hij de fascinatie en verwarring die we allemaal wel ervaren in de zeer complexe wereld waarin we leven. Een wereld waarin we meer dan ooit met elkaar verbonden zijn, maar toch van elkaar vervreemden.

In de elf nummers van het album neemt hij ons mee op een stimulerende, muzikale reis waarin de teksten op verschillende niveaus werken. Storm Coming gaat bijvoorbeeld tegelijk over romantisch verlangen en over de uitdagingen op vlak van milieu en Alexandria & Me verwijst zowel naar een zogenaamd behekst oud hotel in L.A. als naar de oude Egyptische beschaving.

Ook muzikaal is Gold niet voor een gat te vangen. Hij verweeft elementen van altrock, Eno-achtige sonics en volksmuziek (die Spaanse gitaar in Firefly!) alsof het niets is en weet in Bright & Lonely City, de pianoballad Living Without You en Our Love Is Beautiful de popkant op te zoeken zonder uitverkoop te houden.

Echt luchtig wordt het enkel in single Pretty Girls, maar zelfs hierin zit meer dan je op het eerste moment zou denken. Het is geen pure ode aan de schoonheid want de tekst heeft ook oog voor de vloek ervan. Wat doet de schoonheid van een meisje bij jongens? En wat doet het met de meisjes zelf? Ofwel zijn ze mooi en worden ze niet echt gezien, ofwel zijn ze niet mooi en zijn ze onzichtbaar.  

Gold heeft de voorbije jaren duidelijk goed geluisterd en gekeken overal in New York, de stad waar hij woonde ten tijde van het ongeval en een deel van zijn revalidatie. De plaat heeft alle facetten die ook een grootstad heeft: drukke kruispunten, statige boulevards, kleine verwilderde plekjes natuur, nachtelijke groezelige steegjes,… Het is dan ook geen toeval dat in sommige songs de stad eerder een personage is dan de plek waarin ze zich afspelen. Het duidelijkst komt dat tot uiting in het Tom Waits-achtige New York, maar ook elders voel je dat Gold een echte stadsmens is.

En toch verzet hij zich tegen het jachtige bestaan dat we daarmee associëren. Door een trilogie uit te brengen verzet hij zich tegen het wegwerpkarakter van (digitale) singles. "Waarom moet muziek zijn als het aansteken van een vuurwerk?” vraagt hij in de bio. “Ik geef de voorkeur aan een rivier boven rotjes en gillende keukenmeiden, elke dag van de week!” Wij ook, mijnheer Gold, wij ook.