Erik Norlander - Surreal

Think Tank Media

In het verleden hebben we hier lovende woorden uitgesproken voor Amerikaans toetsenist Erik Norlander. Deze vaandeldrager van de Bob Moog Foundation is er al eerder in geslaagd de begrippen mooi en bombastisch met elkaar te verzoenen. Hij had dan ook wat te vertellen; en net daarin schiet ‘Surreal’ tekort.

Officieel mag ‘Surreal’ dan het eerste, originele album zijn onder ’s mans eigen naam in twaalf jaar, het is niettemin de opvolger van ‘The Galactic Collective’. Hierop werden tien instrumentale stukken uit vorige platen heruitgevonden. ‘Surreal’ sluit hierbij aan inzake arrangement, songstructuur en instrumentatie. Norlander streefde opnieuw naar een echt rockalbum met keyboards zonder te vervallen in een toetsenfetisj.

Maar misschien had hij dat laatste beter wel gedaan; het zou minstens de aandacht afgeleid hebben van het grote probleem van deze schijf: heeft Norlander ons eigenlijk iets te zeggen? Het is allemaal keurig gespeeld, ook door de vaste begeleidingsband. Stukken met nietszeggende namen als The Party’s Overture en The Galaxy Collectors klinken erg vertrouwd voor de Norlander-fan. Bekende thema’s worden inspiratieloos herhaald.

De stemming verandert met het weemoedige Suitcase And Umbrella, maar het kabbelt door zonder een echt statement te maken. In Unearthly lijkt er eindelijk wat te gebeuren; helaas, Greg Ellis’ handpercussie zorgt nauwelijks voor enige opschudding en beperkt zijn rol tot ornament. Ongeduldig wachten we op het gezongen titelnummer, maar zelfs de stem van Norlanders echtgenote Lana Lane weet ons niet bij het nekvel te grijpen. De obscure tekst helpt al evenmin.

El Gran Final belooft alvast in naam het orgelpunt van het album te worden. Tevergeefs. Met zijn band Rocket Scientists behaalt Norlander een hoger niveau. Daarmee heeft de blonde toetsenvirtuoos echte sterrenreizen gemaakt. Met ‘Surreal’ vrezen we dat een nieuwe lancering voor onbepaalde tijd uitgesteld is.