Ensiferum - Unsung Heroes
Spinefarm Records
De betoverende wereld van Ensiferum opent opnieuw haar poorten. Met een combinatie van stevige gitaren en sprookjesachtige melodieën vertellen de Finnen al meer dan tien jaar avonturen die tot de verbeelding spreken. Niet iedereen is echter even enthousiast over het werk dat het licht zag na een paar ingrijpende veranderingen in de bezetting enige jaren geleden. Maar toch klinkt er weer iets van de oude glorie door op 'Unsung Heroes, wat dan weer hoge verwachtingen schiep bij fans van het eerste uur.
De band zelf is waarschijnlijk helemaal niet met het verleden bezig en heeft gewoon geprobeerd een verhalende plaat te maken, die - zo beloofde de aankondiging - dieper zou gaan dan voorafgaande albums. Het recept is bekend. Verschillende elementen, zoals vrolijke powermetalthema's, Keltische geluiden, koorzang, spoken word (soms ook in het Fins), akoestische riedeltjes en flarden speedmetal, vormen samen de suggestieve soundtrack voor een imaginaire film.
Toch is het niet helemaal een egaal geheel geworden. Doordat sommige elementen de overhand krijgen, gaan nummers vaak meer hun eigen weg. Zo helpt de relatief trage gitaarpartij van het titelnummer de euforie om zeep die net daarvoor, met de instrumentale intro en openingsnummer In My Sord I Trust , op spectaculaire wijze bezit heeft genomen van de luisteraar.
Dat is ook het eerste moment waarop de harsh vocals van Petri Lindroos iets te veel om aandacht schreeuwen. Zijn ongecontroleerde gebrul past niet altijd bij de veel gevoeligere, muzikale ondergrond die regelmatig van klank en sfeer verandert.
Aan de ene kant is die tegenstelling, die we vaker aantreffen bij dit soort bands, humoristisch, maar diverse keren op deze plaat ligt het er te dik bovenop dat Lindroos een beetje geforceerd zijn kunstje probeert te doen in een vreemde omgeving.
Het verhaal loopt van In My Sord I Trust, waarin een hoofdpersoon vol goede moed ten strijde schijnt te trekken, tot het zestien minuten durende slotstuk Passion Proof Power. Daartussen worden een groot aantal avonturen beschreven waarbij een gezonde dosis fantasie en voorstellingsvermogen bij de luisteraar geen kwaad kan.
Hoogtepunten zijn het daverende Retribution Shall Be Mine, waarin de losse elementen wel mooi in elkaar zijn geschoven, en de ballad Celestial Bond die, toch wel onverwacht, een vrouw ten tonele voert.
Spijtig is dat het album na ruim een uur moet eindigen met een fade-out waar men eerder rekent op een glorieus, staand slot.
Het eindresultaat is goed te pruimen maar haalt het toch niet bij voorganger 'From Afar' uit 2009. Het ruwe materiaal was goed, maar er had nog wel wat mogen worden bijgeslepen. En, voor wie erin geloofde, in de buurt van klassiekers als 'Iron' komt het geen moment.