Empusae vs. CHVE - Lueur

ConSouling Sounds

Whaa! Whaa! Doommetal zonder gitaren! Waanzin of uitdaging? Of is het nu ambient met metalstructuren? Hoe dan ook, elektronica-artiest Empusae zorgt voor een wel heel originele kruisbestuiving tussen twee genres en vervolgt zijn reis op Consouling Sounds met deze monsterlijke release.

Lueur

‘Lueur’ bestaat uit twee gigantische, muzikale episodes van elk dik twintig minuten lang. Op metal geïnspireerd en toch zonder gitaren, dat verklapten we al min of meer. Maar wat bij de idee dat ook rockdrums en zelfs grunts of geschreeuw (uit de strot van Colin H. Van Eeckhout, vocaal foltermeester bij ondermeer Amenra) hier sieren in zeldzaamheid? Wat rest dan nog, denkt u dan? Welnu, dat is een verhaal op zich.

Dark ambient-producer Empusae gaat initieel uit van de broeierigheid van een zoemende drone en diepe tribaldrums. Herhaling en minimalisme zijn de codewoorden, extra beklemtoond door een traag omwentelende mantra van diepe mannenstemmen. Waar is de metal, vraagt u dan? Wacht even. Het kille synthesizertapijt en de collectieve, vocale stoten, in combinatie met de diep stampende trommels hebben alvast een serieuze doom-ondertoon. Wanneer na vijf minuten de eerste track Guiding Light eindelijk openbreekt met ijle voorzang en traag rollende rockdrums, valt plots de koperen munt. Dit groteske verhaal steunt inderdaad op bandakkoorden en -structuren en kan zo naar een geheel van Gibson Flying V’s en Marshallversterkers geëxtrapoleerd worden. Luidruchtige en penetrante metal dan, niet de gemene variant.

En dan laat de muzikant zijn verhaal weer een hele tijd los in een symfonisch intermezzo met koperblazers, een minimalisme van hoorns en drones. Pas na een kwartier barst echt de bom. Met het getier van Van Eeckhout, weliswaar onder nog steeds meditatieve begeleiding. En dan zijn we er. “Meditatieve, symfonische doommetal zonder gitaren”; het had een fijne eyecatcher in wijlen De RifRaf kunnen zijn.

Retinae Tenebrae rijpt vanuit een al even bijzonder beginpunt: minimaal, traag, tochtig. Regen en vogelgeluiden (van de fringilla coelebs) inbegrepen. Slechts een enkele, repetitieve, donkere drone en een korte roffel op de bongo binden dit spookachtig geheel. Pas na een derde van dit verhaal vervoegt een symfonische somberheid zich deze sinistere sfeerprent. Strijkers en blazers zetten een treurmars in, piano neemt de leiding. Rockinstrumenten hoeven hier weer niet. En dan geeft een ijl schreeuwende kreet op dertien minuten (!) opnieuw een muzikale aanzet, gevolgd door een destructief pianothema – metafoor voor een steeds herhalende, diep hakkende gitaarriff. Ook nu weer gaat dit duistere, repetitieve geheel langzaam aanzwellen tot een loodzware apotheose. Hier zijn we weer: metal!!!

De fans van het eerste uur zullen deze invalshoek allicht niet beamen, maar hun held Empusae had maar niet de overstap moeten maken naar Consouling Sounds en de hand moeten reiken aan de explosieve, artistieke expressies van de Church of Ra. Maar zonder gekheid. Staar je toch niet blind op muzikale hokjes, wees gewoon verbaasd over de fenomenale muziek waarin ‘Lueur’ vriend en vijand genadeloos meesleept. Wederom ver over de grenzen van dit kleine apenlandje heen. Machtig!

2 april 2017
Johan Giglot