Emily Wells - Regards To The End

Thesis & Instinct Store

Wat een bizarre plaat is dit. De New Yorkse Emily Wells is opgegroeid in het kunstzinnige New York, heeft van kindsbeen af een klassieke basis opgebouwd met viool, piano en toetsenspel en voelt zich vooral aangesproken door omslachtige, zwaarmoedige maatschappelijke thema’s en drama’s. En dus wentelt ze zich al zo’n jaar of twintig in muzikale eigenzinnigheid en een soort van weird folkpop met elektronische touch. Met vooral ook die hoge sprookjeszang en stemcapriolen als een rode draad doorheen een nogal barokke setting vol filmische eigenheid.

De tien songs op deze plaat kennen in elk geval een hoog Björk- en Cocorosie-gehalte. Met grillige structuren en onverwachte instrumenten, met klassieke houtblazer- en pianopartijen, lichte elektronica en vooral de etherische stem van Emily Wells. Met canons, mantra’s en ontdubbelde hoog-laag-partijen. Samen goed voor een constante bezwering. Of als een soort van onderwatermusical, zoals een intrigerend All Burn, No Bridge: een in elkaar stuikend stuk barok fantoom feest.

‘Regards To The End’ geeft je een constante roes van donkere zweefnoten in combinatie met op- en neerdwarrelende notenpartijen en vrij improviserende folkstructuren. En dat grijpt je al vanaf opener I’m numbers vast. Als een soort van mantra met pizzicato violen, contrabas en drum. Glijdend en toch ook onderhuids murmelend. Maar na een tijdje houdt dat intrigerend gevoel spijtig genoeg wat op. En als je probeert om iets uit de weirde teksten te halen die je bij dit debuut krijgt, neemt dat mysterie enkel maar toe.

Emily speelt zelf gitaar, synth, drums, viool, cello en basgitaar in, terwijl rechterhand Hideaki Aomori met de altklarinet constant voor een soort van neerkrukkende, onbekende sfeerfactor zorgt. Oh ja, en ze produceerde dit album ook nog eens zelf. Om maar te zeggen dat creativiteit en eigenzinnigheid hier zeker hoogtij vieren. Kost voor liefhebbers van hoge mysteryfolk met feeërieke zangpartijen. Of van avontuurlijke muziek die genregrenzen genadeloos aan de laars lapt.