Eluvium - False Readings On
Temporary Residence Ltd.
Twee jaar zonder release? Dat is niet echt iets voor de veelzijdige producer Eluvium. Maar kom, Matthew Cooper heeft natuurlijk wel wat zijprojectjes achter de hand en herpakt zich met een bijzonder zachtaardige release die weer mooi balanceert op de grens tussen klassiek en ambient.
Deze plaat is er één met een bijzondere verhaallijn. Eluvium houdt ervan om zijn toehoorders te verrassen ondanks zijn soms minimale geluidscollages. Aanvankelijk gaat het immers om een harmonieuze combinatie van piano, vage synthesizertonen en een soort van vervormde spookoperazang. Met name die laatste zorgt met de haast sacrale uitstraling voor een bevreemdend gevoel. De warmte van trage geluidsgolven, vermengd met een spaarzame melodie van bindende toetsen, is overheerlijk. Die falsetstem die in Fugue State wel even heel hoog en opzichtig klinkt, … ja, wat moeten we daar nu mee?
Maar Cooper houdt er tijdig mee op en laat zijn nummers meer en meer verglijden in een minimalistische sfeer. Ritmische binding is uit den boze. Het langzaam wentelen van onderliggende loops of traag wederkerende thema’s, dat spreekt voor zich. Het geeft hem bovendien de nodige ruimte om de grootste kunsten boven te halen: die van zowel glorieuze als melancholische klankcombinaties. Wie ziet immers niet de zon opgaan in een mooi ontluikend Regenerative Being, waar wat aparte, onderliggende bubbels een fraai waterbeeld oproepen?
Meer en meer verglijdt ‘False Readings On’ dan in een ambientminimalisme van onderdrukte klanken, onderwatertonen en ontastbare sferen. Ruis overstemt de eenzame gitaardrone van Movie Night Revisited, een dikke mist bedekt lange tijd opvolger Beyond The Moon For Someone In Reverse. Gelukkig lost de warme gloed van het niets na een tijd op om weer over te gaan in kleurrijke tonen van opperste verheerlijking.
En dan volgt naar het einde toe een stevige kers op de taart. Posturing Through Metaphysical Collapse is niet enkel een loodzware titel, met zijn dikke zeventien minuten is het ook een kanjer van een track. En toch hoort ook hier eerder een term als “vederlicht” thuis. Want een song, die in feite uit één toon bestaat, een lange drone met diep stuwende pulsen die langzaam van kleur verandert, is minimalisme ten top. Na tien minuten glijdt een luidruchtige ruis over het nummer om tegen het einde aan opnieuw op te lossen. Meer of minder is het echter niet.
Deze achtste plaat van Eluvium combineert heerlijk diepe momenten met wat storende of bevreemdende passages zonder ooit aan de rustige uitstraling te verzaken. Stuurloos en overtuigend volgen elkaar steeds op, licht en donker, menselijk en mechanisch. Het maakt het in elk geval niet eenvoudig deze plaat te doorgronden. We kiezen dan ook voor een gepast haat-liefde-gevoel.