Elliott Brood - Ambassador

Six Shooter Records

Hoe val je tijdens een tropenzomer op tussen de massa nieuwe releases die de wereld in worden gebombardeerd? Door een schitterend uitgewerkt digipack of simpelweg door fijne muziek te componeren? Elliott Brood bewijst met 'Ambassador' dat je de twee perfect kunt combineren zonder dat ze elkaar in de weg staan.

De uiterst originele vormgeving (inclusief paperclip!) deed het beste vermoeden. We hadden met deze jonge Canadese band al kennis gemaakt dankzij hun debuut EP 'Tin Type' en met hun eerste volwaardige album zouden ze ons meteen inpakken. Althans, dat hoopten we. Na een eerste luisterbeurt gingen we niet meteen voor de bijl en liet de "death-country" ons een beetje treuzelend achter. Omdat een album opnemen in een vochtige kelder van een verlaten slachthuis wel sympathiek is, zetten we door en ontdekten we beetje bij beetje de geheimen van deze plaat.

 

De opener Twill heeft alles wat een goede song in huis moet hebben. Lang en uitgesponnen doet de schorre, schurende stem van Mark Sasso ons innerlijk pijn. Het nummer zwemt in een spannende Wilcoiaanse sfeer en grijpt ons meteen bij ons nekvel. Dit is eigenlijk hét hoogtepunt, want wat volgt doet nooit meer aan het begin denken. Zo wordt er vanaf President (35) met de bips bewogen en klinkt de vooroorlogse country dankzij de opluisterende banjo hip en vrolijk. Verslik je echter niet want de donkere americana teksten over historische facts lijken uit de goot geplukt, nog doordrenkt met de geur van lege flessen whisky.

 

Dat ze niet te vaak hetzelfde trucje willen toepassen siert hen, en zo krijgen we met Jackson en Johnny Rooke de verplichte rustpunten voorgeschoteld. Daar waar Jackson nog tegenvalt door de vermoeiende stem van Sasso, is Johnny Rooke beter te verteren en erg kwaliteitsvol. Afgesloten wordt er tenslotte met drie experimentele tracks. Niet erg interessant vanuit muzikaal oogpunt, maar het toont wel de wil en drang om te vernieuwen. Een bewijs dat deze groep nog van zich zal laten horen.

Elliott Brood heeft een mooie plaat afgeleverd met een schitterend uitgewerkte vormgeving. Hun sound twijfelt tussen Wilco en 16 Horsepower en klinkt in deze zomerse tijden grauw en donker. Het is niet de wereldplaat die ze in zich hebben, maar we blijven 'Ambassador' draaien en verkneukelen ons al aan het vallen van de bladeren. Leve herfstmuziek in de zomer.