Elko Blijweert & Frans Van Isacker - Atlajala Land

Heavenhotel

Een nieuwe uitgave op het HeavenHotel / Rat Records-label, deze ‘Atjalala Land’ van het duo Elko Blijweert en Frans Van Isacker. Beiden speelden eerder geruime tijd bij het jazzcombo met rockattitude Franco Saint De Bakker in een meer uitgebreide bezetting, maar dit album is veeleer de vrucht van een intiemere samenwerking.

Dat nieuwe album is, naar goede gewoonte, behoorlijk eigenzinnig. Wars van alle commercie en met veel liefde voor het speelplezier. Het is een erg uiteenlopende plaat, waarop we zowel freejazzexploten als eerder melancholische melodieën tegenkomen. Gitaarheld Blijweert (The Tone Zones, Kiss My Jazz, Dead Man Ray,..) en het virtuoze saxofoonspel van Frans Van Isacker, dat moest natuurlijk wel muzikale vonken geven.

De korte opener Silver Gates laat meteen horen dat er niet op veilig wordt gespeeld. Eens aangekomen via de United Rivers Of Atjalala Land blijkt dat er ook ruimte is voor meer ambientachtige geluiden, waarin subtiel saxofoonspel en fijn gitaarwerk met elkaar versmelten.

Die wisselwerking wordt verder uitgewerkt in het heerlijke A Welcome Sandwich For The Dancing Bear, dat we kunnen beschouwen als een van de fundamenten van het album. Een knappe instrumental die deels teert op jazzy improvisatie, maar desalniettemin heel organisch aansluit bij de eerdere composities van ‘Atjalala Land’. Gaandeweg worden kleine, meditatieve micromelodietjes herhaald, waardoor het aangenaam luisteren blijft. Her en der merken we lichte invloeden uit de flamenco op.

Afgaande op de titels van het album, valt op dat er behoorlijk wat verbeelding werd gebruikt. Naast de wat ongemakkelijk uit te spreken titel, zijn er niet enkel de dansende beren, ook Atlajala en ene baron Vaillant duiken op (die laatste in Baron Vaillant Conduit - voor wie wil ontdekken hoe een racecircuit zoal kan klinken). Blijweert en Van Isacker scheppen een geheel eigen universum (United Rivers, Left Bank Bridge, Two Flags Waving At The Border,...), dat niet toevallig ook nog eens behoorlijk fantastisch klinkt.

Land Of Atlajala evenals Celestial Promise zijn ambientgedreven en zetten aan tot introspectie, terwijl een compositie als Giant’s Corner de stempel draagt van grote jazzgiganten. Indrukwekkend is de wilde uithaal op Arc Of Blackness, een ware tour de force. Grappig is dan weer Making Out At Chourouf’s Castle, hetgeen aangeeft dat het niet allemaal zware ernst hoeft te zijn.

Variatie troef, dat bewijst ook het aangename Melody For Atlajala dat eerst nog stevig en weerbarstig gitaar- en saxofoonwerk laat horen alvorens te kalmeren en zo uit te groeien tot een van de hoogtepunten op ‘Atlajala Land’, dat niet enkel omwille van zijn wondermooie hoes een album om te koesteren is.