Eliza Shaddad - The Woman You Want
Rosemundy Records
Wat een triomfantelijke tweede plaat!
Eliza Shaddad is deels van Soedanese komaf, maar klinkt zo Schots als maar kan zijn, of beter: Brits, want die vettige tongval van haar landgenoten heeft ze zich niet eigen gemaakt. We leerden haar een jaar of vijf geleden kennen met de ep ‘Run’, maar vooral haar debuutplaat ‘Future’ zette haar op de kaart.
De voorbije jaren moesten we het doen met enkele singles en covers, maar in maart van dit jaar verscheen dan heel toepasselijk Blossom, de eerste single uit dit album en Heaven, Now You’re Alone en The Man I Admire bevestigden het gevoel dat we toen al hadden: Eliza Shaddad zou wel eens met een heel sterke plaat kunnen komen.
Die plaat is er nu en al het goeds wordt bevestigd. Shaddad bestrijkt moeiteloos verschillende genres van introspectieve folk met onwereldse fluitjes, over pijnlijk mooie, met weidse strijkers doorspekte elegieën tot scherpe post-grunge. Je vindt het hier allemaal in een foutloze productie van BJ Jackson (Childcare/ To Kill A King) met als verbindende factor: Shaddad zelf die met haar gitaar zichzelf opzweept.
Het is dan ook die gitaar die de plaat opent. Niet met een zware riff, maar wel met een speels, repetitief motief. Shaddad heeft het hier over haar demonen en nachtmerries en hoe haar partner niet bij machte is om haar te helpen, maar het lijkt allemaal niet zo serieus te zijn, want ze eindigt een beetje spottend of minstens relativerend: “So I just came back into bed/ And I covered up my yellow head/And said let's pretend we're asleep instead/ And you nodded till you nodded off”.
Met Heaven toont Shaddad voor het eerst haar innerlijke kracht. Ze schreef de song na een bezoek aan een familielid in het hospitaal tijdens de eerste lockdown. Het nummer is bedoeld als steun voor al wie het moeilijk heeft en daar hoort ze zelf ook soms bij, want ze voelt zich ook lang niet altijd de perfecte vrouw/ vriendin/dochter,... zoals blijkt uit de titeltrack. Ons doet dit nummer door de manier van zingen en de mondharmonica wat denken aan een jonge Alanis Morissette en scoorde die geen geweldige hit met ‘Jagged Little Pill’?
Het stevige en redelijk expliciete Fine & Peachy past ook in dat plaatje, maar net als je denkt dat je de signature sound van de artieste hebt blootgelegd, komt ze met het gevoelige en doodeerlijke titelnummer. Dat lijkt een vervolg op de openingstrack. Manlief is opgestaan en zij blijft piekerend achter in bed. “Quiet my head”, sommeert ze haar rusteloze brein, maar dat hoofd blijft malen.
En gelukkig maar voor ons, want dat levert ons nog heel wat mooie muziekjes op. In Waiting Game is ze ook opgestaan en staat ze voor de spiegel. “I’m a woman golden brown dressed in lace and white, klinkt het boven wat synths die af en toe doorsneden worden met een Afrikaans aandoend gitaarlijntje, alsof ze zichzelf op dat moment zelf aanvaardt, met haar verleden, haar heden en haar toekomst.
De plaat eindigt geweldig sterk met het emotionele In The Morning (Grandmother Song), de smartvolle break up-song Now You’re Alone en het eerder vermelde Blossom en laat je dusdanig achter met maar één wens: je nog eens onderdompelen in de gevoelswereld van deze unieke artieste.