Eliza Doolittle - Eliza Doolittle

EMI

Met het jazzy Pack Up presenteerde Eliza Doolittle een erg goede debuutsingle. Toch zette ze ons daarmee op het verkeerde been. Haar eerste album is immers eerder pop dan jazz en van een mannelijke stem is in de rest van de nummers niet te bespeuren. Maar ook het andere been kan ons wel believen. De Londense creëerde alsnog een leuke feelgood-plaat.

Doolittle is pas tweeëntwintig met als gevolg dat ook haar cd – zowel de hoes als de muziek - kinderlijke vrolijkheid uitstraalt. De nummers gaan over haar eigen leefwereld van skinny jeans en being a nobody tot het feit dat ze liefde boven rijkdom verkiest zoals in Moneybox. Niet alle lyrics zijn even hoogstaand, maar herkenbaar zijn ze des te meer. Een geslaagd voorbeeld daarvan is  Doolittle’s wens om het leven terug te spoelen in Back To Front: “We could learn to laugh again, like when we were children. We could learn to dance again, like nobody is watching”.

Haar muzikale naïviteit wekt in de eerste plaats sympathie op. Zo hebben Missing en Rollerblades op zich niet veel om het lijf, maar de nummers klinken zo vrolijk dat ze gevaarlijk catchy worden. Ze doen ons denken aan Kate Nash zonder het overdreven Cockney accent, aan Amy MacDonald zonder het nasale stemgeluid en aan Lily Allen zonder vuilbekkerij.

In het tweede deel van de cd ontpopt Doolittle zich tot de betere singer-songwriter. De liedjes zijn meer verweven met jazz en ze gebruikt de kleine achtergrondklanken slimmer. Zo zijn het gefluit, het handgeklap en de ukulele tijdens Police Car opvallender dan voordien en zorgen haar eigen backing vocals voor een geloofwaardige ballade So High.

Vooral songs à la A Smoking Room zijn wat we van Eliza in de toekomst willen horen. Ze klinkt donkerder, ruwer én durft zelfs beledigend uit de hoek komen. “Have you forgotten your babies? You really must remember not to leave them at the neighbours”, waarmee ze een melodieuze oorvijg geeft aan alle tienermoeders in de Britse maatschappij. Niet dat ze opeens een rebel moet worden, maar hier klinkt ze veel volwassener en meer maatschappijbewust dan voordien.

Tot slot, de eerste plaat van Eliza Doolittle zal geen bergen verzetten, maar kan je wel ontspannen tijdens een autoritje in diezelfde bergen. Het is dartel, speels en zorgt voor een goed humeur. Deze jonge artieste is geen eendagsvlieg, maar ze zal zich wel moeten inspannen om niet in het web van de tienersterren te belanden. Aan Justin Bieber hebben we immers al genoeg...