Elephant Tree - Handful Of Ten

Magnetic Eye Records

Tien jaar al trekt het stonerdoomkwartet Elephant Tree het inmiddels. Goed voor slechts drie volwaardige studioplaten. En toch vieren de vier heren uit Londen dat uitgebreid. Aan de ene kant door de bestaande albums ook op vinyl uit te brengen en aan de andere kant met een soort van compilatieplaat, ‘Handful Of Ten’ vol demo’s, B-kantjes en twee gloednieuwe tracks sinds vier lange, stille jaren. Je kan je dus in een handomdraai meteen heel de muzikale geschiedenis van dit kwartet aanschaffen.

Op zich misschien geen slecht plan, want met een klassieke gitaar-bas-drums-bezetting of met occasionele extra’s als synth, meerstemmigheid of zelfs sitar toveren deze heren een stevige portie zwaar en noisy snaarwerk tevoorschijn. En aangezien we het herkauwen graag aan koeien overlaten, gingen wij in dit verhaal voor die compilatie met extra materiaal.

Met slechts zes tracks word je nu ook weer niet zo ontzettend hard om de oren geslagen, ook al kennen die telkens een gemiddelde levensduur van zo’n zes minuten. Maar dat is wel wat anders, als je even stilstaat bij de inhoud. Niet enkel schurende gitaren of de ontzettend trage en logge doomstructuren die op je schouders drukken als een massief blok beton, maar vooral ook die unieke meerstemmigheid hoog/laag, die iets weg heeft van Alice In Chains, zijn serieuze troeven van Elephant Tree. Gooi daar dan nog structuren bij die voldoende van gezicht en karakter wijzigen met instrumentale passages, opbouwende noisemuren en forse erupties.

Dat geldt in elk geval voor een song van het eerste uur als Attack Of The Altaica uit het debuut, dat hier als verdacht “afgewerkte” demoversie is opgenomen. Want dit kwartet is vooral ook gekend voor die andere extra’s die in de songs verwerkt worden (en waarmee genre grenzen genadeloos tot moes worden geslagen): nieuwkomer Visions (Planet Of Doom) dat in een getormenteerde deathmetalpassage eindigt? Check. De typische seventiessound in het meerstemmige en opvallend korte Try. Een melodieus stevig glijdend Bird, dat als demo en B-kant ook opvallend afgewerkt klinkt, krijgt een ijl en zweverig proggy middenstuk om bij weg te dromen. En zo kan je nog wel meer ontdekken.

In elk geval klinkt ‘Handful Of Ten’ opvallend consistent en valt het helemaal niet op dat het hier om een soort van samenraapsel gaat. Alsof de tijd voor de band heeft stilgestaan. Dat maakt gelukkig dat je hier ook het gevoel krijgt naar een volwaardig album te luisteren. Een album dat stevige en melodieus sterke krachttoeren uithaalt. Gelukkige verjaardag!