Elephant - Shooting For The Moon

Excelsior Recordings

Hoe schrijf je een plaat, licht als een lentebries in volle coronatijd? Dit Nederlandse kwartet weet er alles van.

Vorig jaar verblijdde Elephant (niet te verwarren met de ter ziele gegane Gentse band Elefant) de wereld met het debuut ‘Big Thing’, een plaat bijeengeschreven tijdens de pandemie door vier doorwinterde muzikanten die elk de sporen al verdienden in andere bands, maar nu tijd hadden om hun eigen ding te doen. En dat leverde een plaat op die zeer on-Nederlands goed klonk: tijdloos, relaxt en als het perfecte medicijn voor zwartgalligheid. Op die plaat stond trouwens een nummer met als titel Medicine en daarin klinkt het “I got the medicine for you to make you feel again.” Dat zelfvertrouwen is dan wel weer typisch Nederlands in onze Belgische ogen, maar het was wel terecht.

Dat de Rotterdammers een jaar later met een opvolger komen waarin ze gewoon op een nog hoger niveau verdergaan, is dan ook zeer verheugend. Zeker nu de dagen weer korten en we wel wat positieve energie kunnen gebruiken. Je zou haast denken dat negativisme en cynisme deze vier totaal vreemd is, maar dat is niet zo. Zo blijkt uit de teksten. Wie goed luistert, ontdekt dat dit tranendal ook voor dit kwartet af en toe niet zo vriendelijk is en zij ook niet voor wie erin rondwaart.

Zo ergeren ze zich wel eens aan post-punkers die meer succes hebben, zoals blijkt uit opener Post-Punk, waarin ook de gitaar ietwat krom trekt. Maar singles als The Morning (waarvoor de vier beroep deden op de stem van onze Meskerem Mees) en Enemy zijn zalfjes voor ieders verweerde ziel. “The sunshine falls upon my face / It's been so long that I felt anything so real as I feel right now", klinkt het over kwikzilveren instrumentatie.

Derde single Baby Jean kwam vreemd genoeg uit op 21 juli op het hoogtepunt van de zomer. Dat is namelijk een puur melancholisch herfstnummertje. “Treetops swaying, losing their crown”, zo zingen de vier hier, terwijl de regen binnen sijpelt. Alsof ze ons niet te jaloers willen maken op die zorgeloosheid en willen aantonen dat de zon niet altijd op hun neus schijnt. Met The Magnet lijkt er zelfs zowaar een anti-liefdesliedje op de plaat te staan. “Love is like a magnet / sure to pull you down”, hoor je over een weemoedige slidegitaar. Wat een contrast met het kaneelzoete karakter van April of het berustende Better Man met de Grandaddy-achtige toetsenpartij.

En nu we toch aan het namedroppen zijn. Elephant zal vooral in de smaak vallen van fans van Wilco, The Jayhawks en Andy Shauf. De sfeer is ingetogen en warm, maar laat je dus niet bedotten door de suikerzoete klanken. Ook het leven van een Elephant is soms hard.