Elegiac - Elegiac

All City Records

Begin jaren tachtig van de vorige eeuw was het leven simpel(er) en toch ook weer niet: punk en new wave vormden de soundtrack bij een wereld in onrust, Koude Oorlog en werkloosheid. Als je ging studeren in de stad, opende er zich op kot in Antwerpen een grootsere wereld van theater, performances, strips, reggae en enkele vrienden die ons lieten kennis maken met experimentele muziek, waaronder Einstürzende Neubauten, Throbbing Gristle en de no-wave-jazz van Blurt. Die laatsten speelden in 1984 op een steenworp van ons kot . En we waren danig van de sokken geblazen door de verwrongen saxklanken die Ted Milton uit dat instrument perste. De concertposter sierde nadien lange tijd ons studentenkot.

Ook bij Wire was het experiment en minimalisme een manier om de enge structuren van de punkrock te doorbreken (en tot op de dag van vandaag vernieuwers te zijn). Wire kenden we al langer van het iconische debuut ‘Pink Flag’ waarop korte, snelle, rauwe nummers als 12XU afgewisseld werden met meer complex gestructureerde artrock. Het stond misschien wel in de sterren geschreven dat voornoemde Ted Milton (Blurt) en Graham Lewis van Wire ooit zouden samenwerken. Het liefdeskindje heet Elegiac.

De bandnaam en tevens de titel van het album ‘Elegiac’ lijkt enerzijds te verwijzen naar een elegie die weemoed en droefheid uitdrukt. Anderzijds verwijst het naar een specifieke vorm van poëzie in de vorm van elegische coupletten. De teksten lijken met de cut up-techniek tot een dadaïstisch geheel samen te vloeien. En hoewel het initieel slechts een eenmalige samenwerking zou zijn voor Vous Et Ici, bleek het project genoeg levensvatbaarheid te hebben voor een volledige plaat.

Opener Vous Et Ici, een nummer over een onbeantwoorde liefde in het Engels en het Frans, begint als een missionstatement met een sterke groove waarover de sax van Milton heen sneert. In So Far stuiteren we na een stijkersintro de dansvloer op en krijgen er gratis en voor niks een handleiding bij om een eigen boot te maken (ja, u hebt het niet misbegrepen). Doorheen het nummer waart de grafstem van Vincent Price: “So far away”.

Voor Pelican House begeven we ons van de dansvloer naar het industrieterrein om het daar tussen de dreigende machinerie op een rennen te zetten, want duistere gedachten zitten achter ons aan. De master of ceremony heeft hier zijn beste Nick Cave-impressie bovengehaald om ons “Down by the river” te houden.

En waar het hele album schatplichtig is aan de Duitse krautrockers van Can, dan is The Swish hierin misschien nog het duidelijkst: heerlijke reverb-gitaren die in de clinch gaan met de elektronica en pulserende drums.

En zo blijven we de rest van de plaat geïntrigeerd door de flarden poëzie die je blijven achtervolgen tussen de catchy hooks en grooves. De sax verscheurt geregeld de gemoedsrust en laat je dan weer verdwaasd achter met het beklemmende gevoel dat je ergens in een Twin Peaks-scenario beland bent: "The owls are not what they seem".

Elegiac, de band noch de plaat, zijn bedoeld als achtergrond voor een gezellig avondje vrijblijvende fun. Neen, het is hard werken om terug heelhuids uit deze plaat te komen. Maar wat een trip is het geweest. Wedden dat je nog niet dikwijls zoiets als dit hoorde?

Aan de plaat werkte ook elektromuzikant Sam Britton a.k.a. Isambard Khroustaliov mee. En dat is geen onbekende voor Ted Milton en Blurt, met wie hij vroeger al samenwerkte.