Elder - Omens

Stickman Records

Met 'Lore' maakten ze een klassieker, maar bij de pakken blijven zitten, dat was er voor Elder niet bij.

Er is nogal wat veranderd in al die tijd. Michael Risberg werd ingezet als gitarist en drummer Matt Couto werd vervangen door Georg Edert. Maar daar blijft het niet bij. Van bij de eerste noten, die je te horen krijgt, merk je dat er iets gewijzigd is: de plaat en het titelnummer wordt namelijk ingeleid met synths. Daarvoor werd de Italiaanse toetsenist Fabio Cuomo ingezet. En je zal hem in zowat elk nummer wel ergens terughoren. Maar vergis je niet: dit blijft wel Elder.

En dat betekent dat de stonerriffs nog steeds aanwezig zijn, ook al lijkt het proggehalte steeds hoger te worden. Soms moesten wij denken aan Camel, maar ook Genesis (ten tijde van Steve Hackett) en Pink Floyd hoor je wel eens doorschemeren. En ook aan Dream Theater (ten tijde van het machtige 'Awake') is het moeilijk ontkomen. Maar in de eerste plaats is het Elder. Dat levert dan vijf nummers van elk rond de tien minuten op, waarnaar je kan blijven luisteren, waarin je steeds iets nieuws ontdekt, ook al keren de thema's steeds weer op gewiekste wijze terug.

'Omens' overspant de levenscyclus van een beschaving, een onderwerp dat dezer dagen meer dan ooit over de tongen gaat. Ook Elder stelt het kapitalisme in vraag. En daar worden we nu meer dan ooit aan herinnerd. Winst maken gaat ten koste van alles, ook mensenlevens en het milieu. In het titelnummer zijn de voortekenen er al. Het is maar een kwestie van tijd voor alles in elkaar stort. Gitaren wentelen om elkaar heen terwijl de synths zich door de kieren heen wurmen. Scherpe hoeken worden gemaakt of er wordt zelfs helemaal rechtsom gekeerd. Het tempo verandert razendsnel en toch lijkt het allemaal zo enorm logisch. Alsof het daar voor het grijpen lag. En dit is nog maar het openingsnummer.

Het muzikale sprookje gaat verder met In Procession dat je verder meeneemt op de weg die met Omens werd ingeslagen. Opnieuw verdringen stonerriffs psychedelische synths, gitaren kronkelen alle kanten uit, nu eens gelijk opgaand, dan weer van elkaar weg drijvend. Steeds weer is er die magistrale opbouw. Zoals in Halcyon waarin relaxte gitaren worden voortgedreven door een pulserende bas. En dan barst de zweer open en vloeit de etter uit de wonde. Maar tegelijk is er ook dat gevoel van verlichting, van euforie, dat zijn hoogtepunt kent rond de negen minuten, wanneer er even wordt uitgeweid om dan terug te keren tot de kern.

Single Embers beloofde al het beste voor deze plaat en blijkt nu ook het perfecte beeld van het geheel te geven. Dik tien minuten heerlijke riffs die in je beide oren, maar onafhankelijk van elkaar rondtollen tot je je hoofd verliest. En dat bedoelen we op de best mogelijke manier. Dit kan je toch gewoon blijven draaien zonder het ooit beu te worden.

Afsluiter One Light Retreating begint als doom, maar breekt algauw open tot standaard Elder om dan weer een eigen weg te kiezen. Het openingsthema wordt trouwens nog eens terug opgepikt om dan uit te barsten in een gierende solo. Ergens halverwege wordt een rustpauze ingelast, maar net als je denkt dat de plaat gaat wegdeemsteren, wordt er middels de toetsen van Cuomo toch nog een epiloog aan het verhaal toegevoegd.

Het verweerde, Griekse (zie ook het mythologische verhaal achter Halcyon) standbeeld op de cover van de plaat staat voor het verval van een maatschappij, maar wat een soundtrack maakte deze band daarbij. Je zou bijna vragen om dit soort apocalyps.