Ekca Liena - Gravity And Grace
ConSouling Sounds
Daniel W.J. Mackenzie kan je niet betichten van stilzitten. Wanneer de Brit niet aan het snaarplukken is bij het expermentele klankgezelschap Plurals of zijn zoveelse solo-ep aan het bij elkaar improviseren is, zal hij met alter ego Ekca Liena wel op muzikale ontdekkingstocht gaan. Telkens weer op dat spannende middenveld tussen ambient, dronemuziek en vrije improvisatie. Met ‘Gravity And Grace’ breit de sfeermeester een vervolg aan zijn samenwerking met het vooruitstrevende Gentse label Consouling Sounds. Wij blij.
Want van één ding mag je zeker zijn bij MacKenzie zijn muzikale artefacten: sfeer en diepgang staan telkens hoog aangeschreven en worden met een stevige kwaliteit neergezet. Want gitaardrones zijn natuurlijk dé specialiteit van Ekca Liena, maar denk dan maar niet dat het om een monotoon minimalisme gaat. De man weet acht sterke muzikale verhalen te vertellen met zowel een verschillend klankbeeld en een andere sfeer, alsook een unieke evolutie. En als daar in een nummer als Glockenspiel For Juno dan ook nog een ander instrument die sfeer mag verrijken (je mag zelf even raden welk), weet je dat de mogelijkheden legio zijn.
Opener Burst Into Stone biedt misschien nog de meest gekende en typerende verhaallijn voor dit soort muziek: die van een langzaam breder en breder kleurende drone die fraai gaat overheersen en in zijn geluidspallet klanksuggesties van koperblazers, zoemtonen en zinderende effecten opwekt. Of hoe een klein puntje in de verte kan uitgroeien tot een grote, volle donderwolk. Maar waar dit eerste nummer wat durft te dreigen, zet de Brightonees (of hoe zeg je zoiets?) evengoed een heerlijk lentefrisse passage van elf minuten neer getiteld Juno For A.M.. Waarbij Juno wel eens de roepnaam van het glockenspiel zou kunnen zijn, want ook nu biedt dit instrument weer soelaas, maar dan aanvankelijk in een dromerige fantasie van wauwelende scapes, twinkeldetails en echo’s die meer en meer het karakter krijgen van een luide en agressieve ruis van gitaardrones. Of hoe fantasie werkelijkheid wordt, om nadien weer heerlijk uit te doven in een minimalisme van kalmerende ambientnoten en weggefilterde watersamples.
Ook wie zoekt naar melodie en thematiek, wordt hier door Ekca Liena bediend. Al is het maar omwille van het herhaaldelijke, gemoedelijke gitaartokkeltje dat een soort van melancholische, harmonieuze emotie in Cortege Emerge legt of het pianomotiefje dat even later in Onset Eve opduikt. Liever wat meer slagwerk? Wees begunstigd met het fantasiespel Cortege Depart dat door het mechanische ritme van een tikkende klok een intens bewegend, eigen verhaal lijkt te vertellen. Van zacht naar hard, sfeer naar structuur, vrijzinnigheid naar synthese of weer helemaal omgekeerd.
De plaat sluit af met zijn titeltrack als magnum opus van achttien minuten: een dijk van een instrumentale beleving waarin de idee mens (ofte dynamische gitaardrones) versus machine (ofte mechanische klanken en bewegingen) ten top wordt gedreven. Kalmerend, maar onderhuids ook vol spanning en onrust naar een climax die maar niet durft te komen. Een invitatie om de hele muzikale reis van ‘Gravity And Grace’ nog even opnieuw te beleven. Want dit album geraak je niet snel uitgeluisterd.