Eerie Wanda - Internal Radio

Joyful Noise Recordings

Eentje in de categorie: hoe hebben we die kunnen missen?

De telexen zijn het blijvende bewijs: we keken wel degelijk uit naar ‘Internal Radio’ van de Nederlands-Kroatische Eerie Wanda. En toch is een recensie er niet van gekomen. Ergens heeft iemand zijn werk niet goed gedaan: de promoboy of -girl, het label of… wij.

Hoe dan ook, dit prachtalbum heeft ons nooit bereikt, ondanks bloedstollend mooie singles als Sail To The Silver Sun, Sister Take My Hand en Birds Aren’t Real, die wel de weg naar oren en hart vonden. Het was een avondlijke autorit naar huis op een Duystermaandag, die ons onlangs aan deze plaat herinnerde en ons ertoe bewoog ze op te zoeken op een niet nader genoemde streamingdienst.

En opnieuw werden we omvergeblazen! We waren al dol op voorganger ‘Pet Town’, maar Wanda’s derde album is nog zoveel completer. De stem van Marina Tadic vormt nog steeds het middelpunt in een zee van zacht gezoem, maar plotselinge stiltes en onverwacht scherpe ritmes zijn als de stem van de lerares die je plots uit je dagdromen wakker schudt.

In NOWX1000 krijg je niet eens de kans om weg te dromen. De stomende intro klinkt als de toeter van een zware oceaanstomer. Even verder stotteren de  keyboards in On Heaven een scherpe beat en bouwen ze een wereld met scherpe punten op zoals die van architect Richard Rogers op het Antwerps justitiepaleis. Daarrond waaien de stem van de zangeres en fluittonen als een zachte bries.

Die bries wakkert aan in Confess. Onder de veldopname van een storm duwt een repetitieve elektrische piano tegen de deur tot de stem van Tadic binnen kan en je gespannen zenuwen bedaart. Daarna lopen we even slaapdronken door de nachtelijke stad met Nightwalk.

Alle zintuigen gaan weer op scherp met Someone’s In My House, maar het meest graatloze nummer, Sister Take My Hand, brengt je direct daarna in een droomstaat. Dit nummer schreef ze, enkel gebruik makend van stem. En er zit ergens een beat, maar die is quasi onhoorbaar doordat je zo gefocust bent op de manier waarop ze met die stem speelt.

Met Puzzled doet ze denken aan wijlen Young Marble Giants en dat is niet voor het eerst. Hier zijn het de opeenvolging van de staccato intro op gitaar, het getik op claves dat een variatie vormt op het ritme en de duizelingwekkend zoete zanglijn die het werk doen. Dit is uiteraard geen postpunk. Minimalisme is de gemeenschappelijke factor.

Met telkens enkele elementen weet Tadic de nummers vol leven te steken. De aankleding is schaars, maar niet leeg. De noten worden soms lang gerokken, zonder dat het slowcore wordt en toch wordt de hele ruimte ingenomen. Prachtplaat van eind vorig jaar.

Op 16 maart komt Eerie Wanda nog eens naar ons land, maar dan moet je helemaal naar Luik.