Editors - The Weight Of Your Love

Kitchenware

Ongeveer één jaar geleden waren Editors headliner op Rock Werchter. Ze gaven er één van de beste concerten van het weekend, maar dat was er bijna niet gekomen. Het grootste optreden dat de band in hun bestaansgeschiedenis zou geven, kwam middenin een wel erg woelige periode. In de aanloop naar de vierde plaat stapte Chris Urbanowicz, de gitarist die al sinds het begin zeer kenmerkend was voor het geluid van Editors, uit de band wegens muzikale meningsverschillen.

Twee nieuwe leden werden ingelijfd met het oog op de liveshow. Dat het allemaal wel goed zal komen, dachten wij toen. Drie nieuwe nummers werden gebracht: Sugar, Two-Hearted Spider en Nothing werden drie hoogtepunten in de set. De energie die de band van het publiek kreeg werd mee de studio ingenomen, inclusief de nieuwe leden. “Zonder het optreden op Rock Werchter hadden we misschien niet meer bestaan”, zei Tom Smith onlangs nog bij 3FM.

Maar ergens is het toch misgelopen. Minstens een dozijn luisterbeurten van ‘The Weight Of Your Love’ hebben we nu achter de rug. Overdag en ’s nachts. Door koptelefoon en in de stereo. Thuis en onderweg. We hebben moeite gedaan, maar we blijven er onbewogen bij. De drie nieuwe nummers die vorig jaar op Rock Werchter gespeeld werden staan alle drie op de plaat en enkel Sugar blijft daarvan min of meer overeind.   

De eerste single A Ton Of Love is zeker niet slecht, maar legt meteen wel de vinger op de wonde. De scherpte van Editors is weg. De originaliteit ook. Van de nieuwe richting die de band uitging op ‘In This Light And On This Evening’ blijft niets meer over. En van de klassebakken van songs die op de eerste twee platen stonden ook niet. A Ton Of Love is pikkerei van U2, maar wel van hun b-kantjes.

Openingstrack The Weight lijkt een opbouw van vierenhalve minuut  naar een uitbarsting die er nooit komt. “I wouldn’t talk about death / I know I’m getting boring”, zingt Tom Smith en het enige dat wij daarover kunnen zeggen is: zelfkennis is het begin van alle wijsheid.

What Is This Thing Called Love luidt een ontzettend matig middenstuk in. Nothing was op Rock Werchter 2012 nog een stomende rocksong, op ‘The Weight Of Your Love’ is het ronduit saai geworden. Honesty is veel “oooohoooo” en “ahaaaahaaa”. We moeten aan de make-over denken die Coldplay na ‘X&Y’ heeft doorgemaakt.

Het begin van Formaldehyde doet denken aan dat van Footloose, waarna zich een song ontvouwt die zich niet kan onttrekken aan de middelmaat, maar op deze plaat bij de betere nummers hoort. Het zegt veel. Als Tom Smith in Two-Hearted Spider “I feel my blood boil” zingt, dan willen wij dat horen. De kwaadheid die in dat nummer verscholen zit komt totaal niet tot uiting in de muzikale invulling ervan, integendeel.

Het is niet allemaal kommer en kwel. Sugar is een knap nummer, al klonk de versie die ze op Rock Werchter speelde wel scherper en vuiler. Aan het einde van de rit blijkt The Phone Book het enige nummer dat we echt aan ons hart gedrukt hebben. Een beheerst, origineel en mooi liefdeslied.

Editors wilden een grote Amerikaanse rockplaat maken, zo zeiden ze de laatste weken in interviews. Het ironische is dat ‘The Weight Of Your Love’ van alle platen die ze al gemaakt hebben het verst van een rockplaat afstaat. Wij horen veel afgelikte en brave nummers die van je afglijden als water van een eend. Nummers die hooguit niet storen waarbij we vaak een geeuw moeten onderdrukken. Het kabbelt allemaal maar een beetje voort. They’ve lost their edge. En dat vinden wij oprecht jammer.