Edensong - Our Road To Dust

The Laser's Edge

Progressive rock is een genre dat zijn oorsprong kent ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw. Bands als King Crimson, Genesis, Pink Floyd en Yes perfectioneerden het doorheen de jaren zeventig en vanaf de jaren tachtig en negentig kwamen meer Amerikaanse bands op het toneel zoals Dream Theater, Spock’s Beard en Fates Warning. Er zijn zoveel verschillende aftakkingen dat het quasi onmogelijk is om alles in een bepaald vakje te steken. Zo zijn ook King’s X, Karnivool en The Flower Kings progrock al zijn alledrie deze bands compleet verschillend qua sound. Hoe kan je dan na zestig jaar alsnog origineel uit de hoek komen? Edensong slaagt daar met grote onderscheiding in.

Het Amerikaanse viertal presenteert met het nieuwste album ‘Our Road To Dust’ een bijzonder knap staaltje virtuositeit. De mix en mastering gebeurde trouwens door Jens Borgen, bekend van de Fascination Street Studios in Zweden. Dan weet je op voorhand al dat het geluid erg goed gaat zitten. En dat is ook zo: een kristalheldere sound waarbij elk kleinste detail hoorbaar is. Vanaf de eerste gitaartokkels in de instrumentale opener of Ascents wordt je opgezogen in een rustige, feeërieke sfeer. Om dan ineens geheel onverwacht over te gaan naar The Illusion Of Permanence, een ritmisch enigma met knipogen naar onder andere Pain of Salvation. We horen een doorwinterde band, die ontzettend goed weet waar zij mee bezig is. Je hoort oldschool progrock in een modern klinkend jasje. Ongelooflijk knap.

Ian Anderson van het legendarische Jethro Tull noemt Edensong “een geweldig voorbeeld van hedendaagse progressieve rock”. Laat nu net hij dat zeggen: beide bands hebben het gebruik van de dwarsfluit gemeen. Dat zorgt voor een aangename afwisseling en interessante melodieën die anders waarschijnlijk door keyboards opgevuld zouden worden. Het geeft het geheel een authentieke, bijna folkloristische toets.

De Amerikanen blazen je omver met hoogstaande techniciteit, maar blijven zwaar genoeg klinken én verliezen de melodie tegelijkertijd niet uit het oog. Wykkr Basct, het zwaarste nummer van de plaat, is daar het perfecte voorbeeld van. Waar Haken en Between The Buried And Me af en toe komische riedeltjes bovenhalen, blijft Edensong bij de les en behouden ze op elk moment het niveau.

Enkel Book Of Complaints zorgt voor een minder momentje, het is zowat de Agenda van The Neal Morse Band. Het zou goed kunnen dienen als (tweede) single om een breder publiek aan te trekken dan enkel de progpuristen. Maar om in schoonheid af te sluiten, krijgen we als laatste nummer de titeltrack: een net geen acht minuten durend epos met een meezingbare outro, naar goede gewoonte. De kers op de taart.

Edensong is progrock met een hoofdletter P en de band bewijst dat het genre nog verre van uitgezongen is.