Eddie Chacon - Lay Low

Stones Throw

Eenenzestig is hij intussen en druk bezig aan een tweede muzikale leven. Maar tegelijk is hij wel al toe aan het derde solo-album sinds hij de muziek opnieuw heeft omarmd.

Mocht u het nog niet weten, dat zit zo. In 1992 vormde Eddie Chacon samen met Charles Pettigrew een duo. Charles & Eddie scoorden een hit met Would I Lie To You. Het bijhorende album 'Duophonic' haalde ook de charts, maar de opvolger maakte de beloftes niet waar en verdween in de plooien van de muziekencyclopedies. Het duo hield er als dusdanig mee op en in 2000 zou Pettigrew de strijd met de grote K verliezen. Voor Chacon duurde het uiteindelijk tot 2020 voor hij onder eigen naam een eerste album zou uitbrengen. Maar vergis u niet: lang voor het eerder genoemde duo naam maakte, was Chacon al actief als songwriter voor onder meer voormalig Undertones-zanger Feargal Sharkey. Er zitten met andere woorden de nodige muzikale kilometers op zijn teller.

Dat soulpop hem door de aderen stroomt, bleek ook al eerder op de voorgaande solo-albums. Het grote verschil met dit album is dat alles nog meer uitgepuurd lijkt te zijn. In die mate zelfs dat het in bepaalde songs naar minimalisme neigt. Niet dat daar iets mis mee is. In de bio geeft hij zelf al aan dat Marvin Gaye een voorbeeld voor hem was. Dat wordt hier des te meer duidelijk.

Dat verschil met die vorige albums heeft ongetwijfeld ook te maken met de samenwerking met Nick Hakim, die Eddie Chacon voor deze plaat aanging. De beide vorige albums was het John Carroll Kirby, die achter de knoppen zat. Niet dat Chacon en Kirby niet meer met elkaar praten. Meer nog, die laatste doet zelfs mee op het meest funky nummer van de plaat dat ook nog eens werd uitgebracht als single: Empire. Hakim draagt trouwens zelf ook nog een vocaal steentje bij in Birds, dat misschien nog het best demonstreert wat wij proberen te zeggen.

Het resultaat van dat alles is dat 'Lay Low' helemaal in overeenstemming met het gelijknamige nummer, een laatavondplaat is, een plaat voor in het donker, al dan niet in het aangename gezelschap van je partner en met een passend – al dan niet alcoholisch – drankje in de buurt. Doe het kalm aan, geniet van de rust. Dat moet zo'n beetje het gevoel zijn dat Chacon met deze plaat wil uitdrukken.

Het verdient dan ook waardering dat deze plaat niet verdrinkt in meligheid, maar boeiend blijft over de hele lijn. Eddie Chacon bewijst zijn voorbeeld hiermee de nodige eer, zonder ook maar in het minst een kopie te zijn. Hij bewijst hiermee dat soul ook in de eenentwintigste eeuw nog relevant kan zijn.