Ed Harcourt - Beyond The End

Point Of Departure

Geen teksten op 'Beyond The End', maar tegelijk maakte Ed Harcourt hiermee een plaat die groots is in al zijn kleinheid.

Vergeef ons als we even het persbericht bij deze plaat citeren. Maar beter dan dit kunnen wij het even niet zeggen: “The world that we live in, we’re exhausted by the internet, social media, the sheer barrage of news and vomit being rained down us on a daily basis. You can’t avoid it, and it’s tiring.” Het was net op die overvloed aan (slecht) nieuws dat 'Beyond The End' een reactie is. Het is dan ook een oase van rust in een stortvloed van releases, die om ter hardst om je aandacht gillen.

 

Schreeuwen doet 'Beyond The End' allerminst. Integendeel, hoe cliché het ook klinkt, je voelt jezelf tot rust komen bij deze plaat, waarop niet meer dan piano en een occasionele viool en cello, respectievelijk gespeeld door Harcourts vrouw Gita Langley en haar zus Amy. Het resultaat is reusachtig simpel.

 

Het is moeilijk ontkomen aan Satie, Debussy en meer modern klassiek als Philip Glass (in Duet For Ghosts bijvoorbeeld), maar Harcourt probeert dat ook niet weg te stoppen. De herhaling is in opener Diving Bell essentieel. En dat blijft voor het grootste deel van het album zo. In een nummer als Waves Change Rivers bewijst Harcourt dat zelfs binnen de grenzen, die hij zichzelf stelde, nog meer dan genoeg variatie mogelijk is.

 

Met instrumentale muziek is het nu eenmaal moeilijk ontkomen aan het epitheton “filmisch”, maar eigenlijk hoef je hierbij geen beelden te verzinnen. De rust alleen al, die hiervan uitgaat, volstaat. Wat deze plaat vooral zo sterk maakt is dat, ondanks de beperkte middelen, er nergens sprake is van verveling. Harcourt heeft zijn nummers mooi uitgebalanceerd en weet ze steeds weer op te bouwen tot kleine minatuurtjes.

 

Aan dramatiek ontbreekt het in Keep Us Safe niet. For My Father heeft iets lieflijks (en dat heeft niet alleen met de titel van het nummer te maken). Beneath The Brine is even kaal als mooi. En zo kunnen we nog wel even doorgaan en steeds weer overvallen worden door iets onverwachts.

 

En laat ons nu gerust zodat we nogmaals en in één ruk dit machtig minutieuze album opnieuw kunnen beluisteren.