Echolalia - Echolalia

Full Time Hobby

Het was de naam Spencer Cullum, waardoor onze aandacht getrokken werd, maar deze band blijkt meer om het lijf te hebben dan die ene naam.

Spencer Cullum, dat is de man van twee uitstekende verzamelingen muntjes vol liedjes van het soort waarvan er tegenwoordig te weinig gemaakt worden. Maar naast songschrijver is hij ook een veel gevraagd pedalsteelspeler. Hoe goed hij precies is, kan je onder meer horen in Never Cry op dit album, met name aan de rechterkant van je hoofdtelefoon (terwijl de toetsen te horen zijn in de linkerkant).

Maar focussen op Cullum zou de rest van deze bende onrecht aandoen. Die bende, dat zijn dus ook nog singer-songwriter Andrew Combs, multi-instrumentalist (en producer) Jordan Lehning en Dominic Billett. Het was de middelste van deze drie, die het initiatief nam voor dit project en die het groepje samen met multi-instrumentalisten Eli Beaird, Juan Solorzano en zijn broer Jason bij elkaar bracht in een tot studio omgebouwde abdij op het eiland Wight, waar ze vrijuit konden musiceren, experimenteren en plezier maken.

Dat ze ook effectief plezier hebben gemaakt, hoor je hier en daar ook bij aanvang of bij het afsluiten van de nummers, wanneer één van hen zich niet kon inhouden (I'm Starving, Pterri) en de daaruit voortvloeiende uitroepen werden gewoon in de songs gehouden. Ook de afsluiter, het met een cockney accent gezongen drinkebroerslied In The Pub, lijkt enkel en alleen gemaakt omdat dat een leuk idee was. Maar soms mag dat gewoon, ook al lijkt het niet echt in het rijtje te passen.

Let wel: het is niet zomaar wat gepiel dat op deze plaat staat. Dat idee ontkrachtten we trouwens al in de tweede paragraaf van deze recensie. En er zijn nog meer bewijzen van de kunde van deze heren. Dan denken we bijvoorbeeld aan instrumental Pterri, het Beatleske Odd Energy of het aan Wilco refererende Blood Moon. Maar we geven ook grif toe dat een nummer als The Fox And The Grapes niet genoeg beklijft om deze plaat tot een volmaakte parel te maken.

Desalniettemin was dit een mooie ontdekking, waar we echt wel plezier aan beleefd hebben. Mocht u zich trouwens nog afvragen waar de bandnaam vandaan komt, echolalie is het obsessief herhalen van woorden van woorden of zinnen. De relatie met de muziek zien we niet echt zitten, maar er zijn wel meer bands waarvoor dat geldt.