Early Life Forms - Early Life Forms

W.E.R.F.

De tentakels van Vitja Pauwels gaan steeds weer andere richtingen uit. Met Early Life Forms maakte hij nu weer een plaat met een idool. En niet zomaar een plaat, maar een live plaat.

Luiheid is des duivels oorkussen, luidt het spreekwoord. In dat geval gaat Vitja Pauwels regelrecht naar de (zevende muziek)hemel. Het aantal projecten, waarin hij een vinger, een hand dan wel een half of heel lijf heeft, zijn stilaan niet langer op één... euh, hand te tellen. Early Life Forms (zowel de naam van het project als van het album) is het resultaat van een concert met Marc Ribot - het idool waarvan hierboven sprake - tijdens het BRAND! Festival in 2022 in Mechelen. Met Frederik Leroux (baritongitaar), Laurens Dierickx (Hammondorgel) en Casper Van De Velde (drums) en dus ook met Ribot speelde Pauwels er de pannen van het dak. Dat dat zorgde voor ongezien spelplezier was niet alleen ter plaatse duidelijk, maar straalt ook af van elke noot op deze plaat. Wat een zegen dat producer Koen Gisen die dag vrij was om de opnames in goede banen (en dus ook in de juiste groeven) te leiden.

Het is niet ver zoeken naar schoonheid op deze plaat. In Overland, de opener, wordt de luisteraar meegenomen op een reis langs de blues. Deze keer dan wel niet aan de rand van de Mississippi, maar heel gewoon aan de Dijle. Heerlijk hoe je die gitaren op elkaar hoort inspelen om dan weer te clashen. Als de ene gitaar een basislijn legt, zoals in My Little Renaissance, wordt die door de andere nu eens gevolgd, terwijl ze het volgende moment elk een eigen weg gaan. Hier flirt het resultaat met de jazz, hoewel je ook seventiesrock ontwaart in de solo's. Niks muzikaals is deze heren dan ook vreemd.

Staar je trouwens niet blind op de songtitels, want hoewel Drum Circle wordt ingezet met een drumsolo en de drums bijzonder aanwezig blijven, is ook de Hammond hier goed vertegenwoordigd en krijgen de gitaren alle vrijheid om daarover te improviseren, soms binnen de lijntjes, maar even vaak wordt er al eens uit de band gesprongen.

Sonneblijfstillestaen heeft iets pastoraals, hetgeen ook al uit de titel blijkt. En waar ze met Latin Dancer naartoe willen, is ook meteen duidelijk. Net die diversiteit tekent eigenlijk het beeld van de plaat, die een lappendeken is van allerlei stijlen, maar dan wel eentje dat er fantastisch uitziet en dat ook nog eens zorgt voor de nodige warmte.

Een speciale vermelding is er trouwens voor de bonustrack. Link Wray is zo divers als de man waaraan de titel werd ontleend, zelf een pionier op de gitaar, was. De opbouw is onheilspellende, donkere ambient, die dan openbarst in wat je warempel een rocksong zou kunnen noemen. Ontspanning volgt pas rond de zesde minuut. Of die schijn wordt toch opgetrokken, want pas dan gaan de gitaren echt aan het gieren, tegen elkaar op.

Vergeet dat etiket jazz. Early Life Forms gaat veel breder, hetgeen waarschijnlijk net het opzet was.