Earl Sweatshirt - Some Rap Songs
Columbia Records
Het is al meer dan drie jaar geleden dat Earl Sweatshirt ‘I Don’t Like Shit, I Don’t Go Outside’ uitbracht. Een eeuwigheid, zo lijkt het wel. Zeker in de hedendaagse rapscene, waar artiesten bijna jaarlijks een nieuw album op de markt brengen. Maar wat we nu krijgen, is de moeite: ‘Some Rap Songs’ is onvervalst, rechttoe-rechtaan en zonder tierlantijntjes. Geniaal.
Earl Sweatshirt is het wonderkind van de rapscene. Toen hij amper zestien jaar was, wist hij met het rapcollectief Odd Future en met zijn uitmuntende solodebuut ‘Earl’ zijn carrière op gang te trappen. De getalenteerde woordengoochelaar bracht dan twee jaar later zijn veelgeprezen debuutalbum ‘Doris’ uit, gevolgd door ‘I Don’t Like Shit, I Don’t Go Outside’ (2015). Sinds die release heeft de rapper heel wat te verteren gekregen: er was het overlijden van zijn vader, de wederontmoeting met zijn moeder en natuurlijk de dood van zijn goede vriend Mac Miller. Maar zijn raptalent blijkt niet verdwenen na die emotionele klappen, integendeel. Op zijn nieuwste worp ‘Some Rap Songs’ schittert hij in eenvoud.
Het nieuwe album is, om het kort samen te vatten, conceptueel. ‘Some Rap Songs’ haalt uit met overstuurde, aritmische drumpatronen en glitchy samples die soezerige melodieën en grootse lyrics ondersteunen. Ernaar luisteren geeft je het gevoel dat je een glaasje teveel op hebt: je weet niet of je moet lachen van al dat fantastische talent en die geniale instrumentale uitschieters of moet huilen door die bedrukte en confronterende teksten. Feit blijft: Sweatshirt is bijzonder getalenteerd en ‘Some Rap Songs’ is simpelweg briljant.
Neem nu Red Water, dat de nogal soulvolle opener Shattered Dreams opvolgt. Dat is zo offbeat dat het lijkt alsof we twee platenspelers door elkaar laten spelen: aan de ene kant de nerveuze vocals, aan de andere de bijna willekeurige drums. Nowhere2Go is er nog erger (of beter, ’t is maar hoe je het bekijkt) aan toe. De uitgerokken achtergrondvocaaltjes vormen een bedje voor Earls nieuwe inzichten (“I spent my whole life depressed/Only thing on my mind was death/Didn’t know if my time was next” en een beetje verder “Tryna refine this shit, I redefined myself/First I had to find it”) terwijl de percussie en de drums zich op de meest gekke plaatsen laten horen. Verfijnd en vernieuwd is het zeker.
Earls evolutie is in elk nummer voelbaar. Is het niet instrumentaal (de oldschoolbeat in December 24 of de bijna frustrerende maar geniale polyritmiek van The Mint), dan is het wel tekstueel. Niet alleen is het een erg betrokken en persoonlijk album (hij rapt over de steun van zijn moeder en zijn drugverslaving op Azucar en de dood van zijn vader op Peanut), het is ook een van de meest directe en efficiënte rapalbums ooit. Het geheel van vijftien nummers klokt af op amper vijfentwintig minuten -er is nauwelijks een nummer langer dan twee minuten- en toch weet Sweatshirt steevast alles perfect te verwoorden en de boodschap goed over te brengen.
‘Some Rap Songs’ is het album waarin Earl zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Met de strakke sound vol onvoorspelbare uitbarstingen (zo nu en dan heel vintage!) zoekt hij het compromis op tussen stijlvol en vernieuwend terwijl hij zich tekstueel kort maar krachtig uitlaat over persoonlijke verhalen en gevoelens die hem ongetwijfeld voor het leven hebben getekend. Sweatshirt is opgegroeid en dat klinkt verrukkelijk.