Eagulls - Ullages
Partisan Records
Schaamteloos kopiëren, het is een techniek waar dit kwintet uit Leeds zijn hand niet voor omdraait. Want twee jaar na hun volprezen debuut, dat meer dan vette knipogen gaf naar Ian Curtis' duistere Joy Division-punkwave (inclusief zelfdestructieve gedachten), lijkt opvolger 'Ullages' regelrecht te passen in de backcatalogue van The Cure.
Er is allicht geen enkele criticaster die geen referentie naar The Cure in de mond durft te nemen - wij gooien er met plezier The Chameleons nog bij. Eagulls heeft er dan ook zelf op aangestuurd. Die neoromantische wavesfeer, koude gitaren en bolle drums, zelfs de holle zang van frontman George Mitchell, die even claustrofobisch klinkt als die van Robert Smith. Duistere moodmuziek met een stevige, atmosferische impact, zeg maar. Maar kijk, zolang een imitatie goed gebeurt (en er toch een beetje een eigen draai aan gegeven wordt), klagen wij niet. En daar valt dit gezelschap weinig te verwijten.
Want Eagulls weet op deze tweede worp constant een zekere spanning te behouden. Songs als opener Heads Or Tails, die nogal overdonderend inrollen met demonische drums en breed waaiend gitaarwerk, contrasteren tegen wat meer gezapige, melancholische nummers als My Life In Rewind. De slepende sound blijft; de insteek is totaal verschillend. Die diversiteit komt vreemd genoeg pas boven na herhaalde beluistering en het meermaals ondergaan van die zwaarmoedige, holle coldwavesound die heel dit album inpakt en die in een instrumentaal, wegdraaiend stukje echogitaren als Harpstrings nog extra bezwaard wordt.
Soms verkrampt het zelfs een beetje en willen de Britten net iets te eigenwijs op pad gaan. Zo klinkt het snaarwerk in Psalms weer heerlijk tochtig, maar zowel zang als basgitaar kronkelen wat te hard rond elkaar, waardoor de rode draad van het nummer verdwijnt en het als een pudding in elkaar zakt. Gelukkig wordt dat met enkele meer uptempo tracks (toch postpunk?) weer rechtgetrokken. Laat uw bas maar lekker doorrollen meester Tom Kelly; het geeft Skipping een wonderbaarlijke drive.
Ook mooi hoe het gezelschap de bewust hoog klagende, wankele zang van Mitchell extra cachet geeft door die holle grafkeldersound. Passie, intensiteit, overgave,… allemaal zaken die weerspiegeld zitten in dat stevig naar het verleden knipogende geluid van shoegazegitaren die veel ruimte creëren en soms zelfs vanuit de ondergrond de hoogte in reiken; die zowel een melancholie uitstralen als ook effectief doen hunkeren naar de hoogdagen van de vaandeldragers van deze muziek. Zo is Ullages, anagram van Eagulls, in feite een fantoom van zichzelf.
Op 6 augustus speelt Eagulls op Absolutely Free Festival, op 9 september op Leffingeleuren.