Dyscordia - Words In Ruin

Road Mark Productions

Al sinds de eerste ep ‘Reveries’ uit 2010 geldt het Kortrijkse Dyscordia als een in de gaten te houden naam in het Vlaamse progmetallandschap. In 2013 oogstten ze lof met het sterke full length-debuut ‘Twin Symbiosis’. Na drie jaar is met ‘Words in Ruin’ het album dat voor de bevestiging moet zorgen helemaal afgeraakt.

Met het heavy, instrumentale Templum Creationis is de appetijt in elk geval alvast gewekt. Naadloos loopt de intro over in Harlequin’s Grief met onconventionele tempo’s en toch catchy hooks. Progmetal die lekker wegluistert, het is de dag van vandaag niet vanzelfsprekend, maar Dyscordia lijkt het allemaal geen enkele moeite te kosten.

Enkele strategisch geplaatste grunts zorgen zo nu en dan voor een tegengewicht voor Piet Overstijns’ melodieuze zang. Voornamelijk tijdens het zware Bail Me Out nemen die bij momenten al wat meer de bovenhand. Tot de gitaren, gedreven door die eeuwige, dubbele basdrum, de epicness opdrijven. Over het snellere A Perfect Day tot het akoestische Sacred Soil of Souls biedt het album genoeg afwisseling zonder dat het de samenhang schaadt.

Never Will krijgt een zware, cynische ondertoon door het grote contrast tussen de dreigende, duistere sfeer en enkele optimistische, bijna naief klinkende lyrics. Het epos is nog maar eens een mooi voorbeeld van hoe doordacht de West-Vlamingen tewerk zijn gegaan. Ze weten hun progmetal een duidelijke meerwaarde mee te geven zonder dat het al te moeilijk verteerbaar dreigt te worden.

Met een gitaarharmonie als intro trekt de sonische storm Chthonic Star vervolgens langs de oren doorheen het hoofd. De grunts en cleane zang worden opnieuw naadloos in elkaar vervlochten en de gitaarsolo’s doen soms lichtjes aan Dragonforce denken. De epische apotheose moet dan nog volgen. Words Of Fortune trekt zich traag op gang. Het geheel, voornamelijk dan het refrein, doet heel ballad-achtig aan. Opnieuw die grunts trekken vervolgens alle registers even volledig open.

Voor Dyscordia was het duidelijk erop of eronder. Getuige daarvan het feit dat ze ook de coverversie van Sonata Arctica’s My Land (waarmee ze vooral heel trouw bleven aan het origineel) toevoegden als extraatje en zelfs hun allereerste nummer Reveries opnieuw hebben opgenomen en aan de tracklist toegevoegd. Deze ambitieuze, tweede schijf bevestigt het feit dat het West-Vlaamse zestal voortaan wel beschouwd mag worden als één van de grootste namen in de vaderlandse progmetalscene.