Duran Duran - Danse Macabre
BMG
Nooit gedacht dat de legendarische eightiesband (die nadien helaas publiekelijk uit het oog verdween) Duran Duran nog aan het coveren zou slaan. Maar kijk, op de zestiende, in Halloween-thema gestoken studioplaat combineren Simon le Bon en co nieuwe nummers, herwerkingen van oude liedjes en het werk van ondermeer The Rolling Stones, Talking Heads, Siouxie And The Banshees en zélfs Billie Eilish.
En voor de fans die wel bleven hangen: ook oer-Duran Andy Taylor klom terug mee aan boord. Naast andere legenden als Nile “Chic” Rodgers of Victoria De Angelis van Måneskin. Over Halloween gesproken!
Zware machines, macabre klokken, een holle ritmebox en onheilspellende tunes. Deze nieuwe Duran Duran vangt in elk geval zwaar aan vooraleer die typische hoge, ietwat nasale stem van Simon le Bon invalt: “Standing on the edge of the quay…”. Een opener vol donkere, psychedelische synths, sombere baslijnen en zwaar rollende drums. “I’m waiting for the nightboat”, krijgt na veertig jaar een dikke, weerbestendige regenjas aan die het filmische en mysterieuze karakter uit de debuutplaat opnieuw alle eer aandoet.
Vanaf die eerste track moeten we grif toegeven: dat Halloweenmasker staat het kwartet uit Birmingham – uitgegroeid tot iconen in de modewereld - wel. ‘Danse Macabre’ grijpt terug naar de begindagen met veel knipogen naar de new wave-periode waar de band uit ontsproot. Niet het mechanische of depressieve karakter van de muziekstijl, maar eerder de coldwave-synthpop met een olijke toon van humor. Want zo moet je natuurlijk Duran Duran nog altijd bekijken: door een pastelkleurig brilletje. “Er zijn al zo veel bands die kerstplaten of songs opnemen. Dus wij dachten: laten wij eens een Halloweenplaat maken.” Omdat het kan natuurlijk. Lol. Zonder die kwinkslag dreigt trouwens een melige song als Love Voudou met die vrouwelijke smeekkreten en jankende gitaren compleet te verdrinken – zelfs al heeft het zwembandjes in de vorm van een heerlijk funky gitaarlickje. Dan vinden we een naadloze overgang van het fantastische Lonely In Your Nightmare uit ‘Rio’ met een discoglam Superfreak al even “fout”, maar toch een heel stuk meer geslaagd.
En toch durven de heren ook een meer ernstige toon aanslaan. Wat wel moet, wanneer je het prachtige Bury A Friend van Billie Eilish covert. Met snelle spoken word-dramatiek, zware synthgrooves en vooral… met Billie zelf mee achter de microfoon.
De enige keren dat we in feite net minder fan zijn van deze nieuwe Duran-tot-de-tweede-plaat, is bij zijn grootse en bekende copysongs. Bij pakweg Ghost Town, waarbij het gekende sneaky melodietje een flets slapstick karakter krijgt. Of bij Paint It Black, dat niet enkel wij, maar ook u kotsbeu gehoord bent (en gelukkig na tweeënhalve minuut al klaar is) of bij Psycho Killer, dat in een synthpop-boysband-kostuum met een Måneskin-gast erbij David Byrne bitter weinig eer aandoet. Nee, dan zijn er naar onze mening betere songs te vinden die passen bij dit albumthema. Het had pas echt een uitdaging geweest, moesten Le Bon en co bijvoorbeeld eens de negen minuten van Bat Out Of Hell onder de arm hebben durven nemen of pakweg The Carnival Is Over van Nick Cave.
Dus al bij al zijn we best tevreden over ‘Danse Macabre’, een plaat die ontstond nadat Duran Duran een Halloweenshow gaf vorig jaar. Er zijn weer een boel hoogtepunten te noteren van de band die net in de Rock and Roll Hall of Fame is opgenomen, zo’n honderd miljoen platen verkocht, twee Grammy’s en acht Lifetime Achievement Awards op de schouw heeft staan. Om maar te zeggen: Duran Duran is nooit echt weggeweest. En dat mag u gerust beseffen.