Duncan Marquiss - Wires Turned Sideways In Time
Basin Rock
Zijn naam zegt u misschien niet meteen iets. Niet zo gek, want ook de band waarin hij zat was van nogal vluchtige aard. Nu doet Duncan Marquiss het in zijn eentje, voornamelijk op gitaar. En dat levert al even vreemde resultaten op als die van de eerder vermelde band.
De band in kwestie was – is? – The Phantom Band. En dat vluchtig uit de inleiding slaat vooral op de manier waarop het gezelschap aanvankelijk muziek maakte: onder steeds weer een andere naam en met steeds weer een ander resultaat. Tot ze het dan uiteindelijk hielden bij de toepasselijke bandnaam, die symbool stond voor de ongrijpbaarheid van het combo. Gitarist Duncan Marquiss is niet bij de pakken blijven zitten. Hij legde zich toe op beeldende en videokunsten, maar de muziek bleef duidelijk ook ergens knagen en dat resulteerde in 'Wires Turned Sideways In Time', een soloplaat waarbij de gitaar nog steeds de overhand heeft. En dat mag u ruim zien.
Akoestisch, stilistisch werk, hier en daar lichtjes opgesmukt met percussie zoals te horen in Tracks - zijn dit meerdere muziekjes naast elkaar? - staat naast oosters aandoende ijle klanken zoals die in opener Drivenhalle. Heeft hij daar de gitaar met de strijkstok bespeeld? Het lijkt zeker niet ondenkbaar. Maar tegelijk blijft het weer zo ondefinieerbaar. Mooi is het wel. Wij draaien de plaat nu al een hele tijd en geraken ze niet beu. Er valt altijd wel iets te ontdekken.
Want je moet er niet van uitgaan dat het standaard riffgericht gitaarwerk is. De nummers zitten tjokvol overdubs, die je van alle kanten overspoelen. Een track als Sweeps hoor je bijna opgebouwd worden naar het doel. Akoestische gitaar, enig getrommel op de gitaarkast, de nodige reverb en dan de overstuurde gitaar daarover. Het resultaat is rustgevend, ontspannend. Bijna muzak, maar dan van het soort waar je wel kan naar blijven luisteren.
Die oriëntaalse toets, waarvan eerder al sprake, vind je ook terug in Fixed Action Patterns, ook al is het een andere hoek, waaruit die lijkt te komen. De basis van marimba (?) waarover Marquiss zijn gitaarkunsten uitspreidt neemt je mee naar een heel ander deel van Azië. Murmur Double klinkt nog eens heel anders, doet bijna futuristisch aan. De loops zorgen hier voor een heel ander gevoel, dat naar een soort van climax toe werkt. Alleen wordt die op één of andere manier helemaal afgekapt voor de song het einde heeft bereikt om dan te worden hernomen in het daarop volgende Wires Turned Sideways In Time. De repetitie is bijna verslavend.
In Minor History tenslotte wordt nog even teruggekeerd naar het akoestische van Tracks, zij het iets meer ontspannen. Misschien heeft dit nog wel het meest weg van relaxte cajun, maar dan helemaal naar Marquiss' eigen hand gezet.
Probleem met dit soort muziek is dat het wel eens durft te vervagen naar de achtergrond. En hoewel het ook dan nog aangenaam is, raken de finesses wel eens verloren tussen het behangpapier van de omgevingsgeluiden. En dat is zonde. Gebruik dus vooral een hoofdtelefoon hiervoor. Doe het licht uit en geniet.