Druugg - Lost

Exag' Records

De kip of het ei. Nog altijd vragen wij ons af waarom wij in godsnaam dit plaatje hebben gevist uit de hoop releases, die we dagelijks binnenkrijgen. Was het de hoes van de hand van Constance Schrouben (hallo, Gummbah)? Of was het de muziek van dit illustere Luikse gezelschap?

Het was in elk geval de muziek die ons ertoe aanzette om te blijven plakken. Om het plaatje nog maar eens door de Spotify-app te jagen (vrees niet: intussen staat het ook in de platenkast). Want wij houden wel van een potje rauwe, aan noise grenzende garagerock op zijn tijd. En dat is precies wat je hier krijgt, zij het niet over de hele lijn.

Oorspronkelijk een trio, kon Damien Aresta (ex-It It Anita) het niet laten om hen te vervoegen, nadat hij hen eerder als booker al onder de arm heeft genomen. Zo gek nog niet, want er valt echt wel een lijn te trekken tussen de twee Waalse bands. Nadat Druugg de eerste nummers heeft opgenomen, trekken ze in 2023 door Wallonië, Brussel, Noord-Frankrijk en Nederland. Er volgt een ep begin 2024 om dan dit jaar met een langspeler op de proppen te komen, die hen al prompt op We Are Open doet terechtkomen.

Veel doekjes worden er niet om gewonden. Mélopée valt knal met de deur in huis en doet de eigen titel meteen eer aan. Want zingen kan je wat er hier gedaan wordt, niet echt noemen. Declameren – een mélopée is een gedeclameerd lied – leunt daar veel dichter tegenaan. En ook in de opvolger Je Croyais Pouvoir T'Oublier wordt de wanhoop eerder uitgeschreeuwd dan lieflijk gezongen.

Dan is het titelnummer toch een ander paar mouwen. Muzikaal wordt er weliswaar nog steeds op de gitaren geramd, maar hier is toch eerder sprake van (een soort) zang. En die werkwijze wordt doorgetrokken naar Feel It. Intussen is er ook in de muziek meer nuance doorgesijpeld. Alsof ze ons daar stilaan moesten op voorbereiden. Maar feit is wel dat we ons nog niet verveeld hebben.

Intussen zijn de songs wel steeds langer geworden. Waar Mélopée amper twee minuten lang is, blijkt Through The Waves al aan vijf minuten te zitten en dan moet afsluiter Rise (bijna elf minuten) nog komen. Maar gelukkig wordt er met het melancholische Danser Contre Ton Corps met die prachtig misvormde gitaar aan het begin weer geleidelijk aan gesneden in de lengte en dat komt de song ten goede. Met Light Is Gone en Stay Away zitten ze dan ook weer helemaal op het goede spoor.

'Lost' is een degelijke plaat. Zo eentje die uit de kast mag, als je weer met een overschot aan energie zit (op de eerste paar liedjes) of jezelf wil verdrinken in melancholie (verderop op de plaat). Er zit ongetwijfeld nog meer potentieel in Druugg. Nu het nog uit dat ei (of die kip) krijgen.