Drums 'n' Guns - Hail Hail

4AD

Drums ’n Guns kent zijn oorsprong in de Oost-Vlaamse stonergroep Mogul, die in 2014 werd ontbonden nadat de leden op het genre uitgekeken raakten. De vijf voegden punk, postpunk en indie-invloeden toe aan de sound en brachten in 2016 als nieuwe groep het debuut ‘Inanna’ uit. Na een pauze van vier jaar is er eindelijk een opvolger.

Het eerste dat opvalt, is de energie die de heren in de muziek aan de dag leggen. De bandleden zijn al een stuk in de veertig, maar dat zou je niet zeggen, afgaande op de drive die in de nummers zit. Zo heet het eerste nummer op de plaat niet voor niets Foot Up Your Ass. En eigenlijk hebben wij dat wel verdiend, want het album ligt al een tijdje te wachten op een review. Tja, soms krijgen wij zoveel platen binnen dat je door het bos de bomen niet meer ziet.

Het zou jammer geweest zijn dit plaatje geen kans gegeven te hebben. De stem van frontman Jan Gobeyn klinkt nog jeugdig, ondanks het vele schreeuwen. Van de galmende gitaren zijn wij fan (het beste aspect van de muziek als je het ons vraagt) en de vettige bas zit goed. Ook de drums kennen hun rol, met smaakvolle dynamische partijen. Toch hebben wij bij de eerste paar nummers het gevoel dat er ergens iets ontbreekt. Dat wordt later duidelijk, wanneer de band een niveautje hoger schakelt.

Drums ’n Guns beschikt nog steeds niet honderd procent over een eigen smoel en nummers als het voornoemde Foot Up Your Ass, Must Kill A Radio of Vermin Plant voelen net iets te standaard aan om echt goed te zijn. Het is pas wanneer de band een scheutje subtiele melancholie toevoegt aan de muziek en wegstapt van het puber-rebelleren dat wij echt geïnteresseerd raken. (Serieus, Must Kill A Radio? Dat hebben wij al veel gehoord hoor, jongens.)

Een voorbeeld van hoe het moet, is Ocean Splits In Two, waarin wij niet alleen energie, maar ook oprechte ingehouden woede voelen doorsijpelen. En ook What’s Wrong With The Fire is meer dan aangenaam dankzij de galmende gitaarpartijen, vooral in de laatste minuut van het nummer. Ook de samenzang van de band, die gemakkelijk cliché had kunnen aanvoelen, werkt hier wonderwel. Persoonlijke favoriet is echter Prisoner In Tide, dankzij de rond elkaar heen cirkelende gitaren.

Drums ’n Guns komt nergens op deze plaat dichter bij droefheid dan op Palm Sorrow Beach. En het rockende Nubian Lions profiteert van een goed opgezette stil-luid-stil-dynamiek. Drums ’n Guns zet op ‘Hail Hail’ duidelijk stappen vooruit, maar er is nog marge om te groeien. De muzikale ingrediënten, die de band in de muziek verwerkt, zijn alvast uitstekend, maar leveren voorlopig nog geen perfect gerecht op. We zijn met name benieuwd of frontman Gobeyn uit de gesproken/schreeuwerige vocals kan breken. We houden het in de gaten.