Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII
Ato Records
Zesentwintig jaar zijn ze al samen en nog steeds weten ze ons te raken. Drive-By Truckers zullen altijd een speciaal plekje in ons muzikale hart hebben. De shows, die we van hen zagen, waren steeds een feest. Dat alleen al geeft hen een streepje voor.
Want het mag dan volbloed southern rock zijn dat Drive-By Truckers al zo lang spelen en schrijven, ideologisch sluiten ze veel meer aan bij het zacht-links-progressieve noorden (voor zover er van dergelijke scheiding sprake kan zijn). Dat hebben ze de vorige drie platen ruimschoots bewezen. Maar nu er toch enige olie op die woelige golven werd gegoten, is het weer tijd om aan introspectie te doen en de politiek even te laten voor wat ze is.
Anderhalf jaar hadden de bandleden elkaar niet gezien en met enkele shows op stapel moest er uiteraard gerepeteerd worden. Maar na drie dagen was er een volledig nieuw album dat de fonkelende energie van deze band toch weer vatte. De jarenlange ervaring van samen spelen maakte dat er ook niet meer tijd nodig is. Vaste producer David Barbe gooide alles op band en hopla.
Hoewel er zelden een echt ondermaats album uit de pennen van Patterson Hood en Matt Cooley vloeide, mag 'Welcome 2 Club XIII' geklasseerd worden in de hoogste regionen van de discografie. Het moge duidelijk zijn dat de goesting groot was om weer aan de slag te gaan. Het titelnummer (en de eerste single) maakt dat eigenlijk al meteen duidelijk. Als “Good clean fun”, zouden ze het ongetwijfeld zelf omschrijven. Inhoudelijk voert het Patterson Hood terug naar de tijden dat hij met Mike Cooley in de gelijknamige club de (niet altijd even passende) voorprogramma's van andere bands mocht invullen. Ironie voert hoogtij in de tekst, maar de muziek is genieten van start tot einde.
Er worden nog wel meer herinneringen opgehaald op deze plaat. Herinneringen aan Wilder Days, waarvan de titel afsteekt tegen de ingetogen muziek. De backing vocals van Margo Price geven de song extra cachet. Het nummer staat in fraai contrast met opener The Driver, waarop Hood de teksten een mysterieuze glans meegeeft tegen een achtergrond van een typische DBT-riff. Strooi daarover het elfenstof van een door pedalen gehaalde tweede gitaar en je hebt ons te pakken. “Drive me”, wordt er aangedrongen in het refrein (gezongen door Schaefer Llana) en wij laten ons zelf maar al te graag meenemen op een ritje doorheen deze plaat.
De twee songs, waarin Hoods partner in crime Cooley het voortouw neemt, zijn ook weer helemaal typisch en brengen niks nieuws, maar tegelijkertijd zijn ze zo ontzettend onweerstaanbaar. Maria's Awful Disclosures drijft op een typisch Cooley-ritme, doorspekt met allerlei gitaartechnische uitstapjes. Dat is ook meteen de enige song waarop enig ongenoegen met een situatie wordt geuit (met name over de kindermoorden in Canada). Idem dito voor Every Single Storied Flameout. Alleen vallen daar de blazers des te meer op, maar ze passen zo prachtig binnen het geheel dat het zowaar één van de hoogtepunten van de plaat wordt.
Dat alles maakt van 'Welcome 2 Club XIII' een meer dan goede DBT-plaat. Het hoeft niet altijd vernieuwend te zijn. Doen waar je (verdomd) goed in bent, kan ook. En hoe!