Drescher - Steinfeld

Napalm Records

Zin in eens iets anders? Dan stellen wij graag de band Drescher voor. De Oostenrijkers maken metal met een accordeon als dominant muziekinstrument en lyrics in het eigen dialect. Het genre, dat het midden houdt tussen folkmetal en polka, omschrijven ze zelf als dreschmetal. 'Steinfeld' is de tweede plaat van het knotsgekke collectief.

Steinfeld

Het debuut van de jolige bende Oostenrijkers kwam in 2013 reeds op de markt. Geen nood indien u die heeft gemist. Samen met deze tweede schijf werd immers ook die 'Erntezeit', zoals de titel van die plaat luidde, nog eens opnieuw uitgebracht. Naast enkele originele nummers zoals eerste bescheiden hit Dresch Quetschn vindt u daar ook enkele eigenzinnige covers op terug, zoals daar zijn Geheiligt Werde Dein Name (naar Iron Maiden's Hallowed Be Thy Name), Ass In Pik (oftewel Ace Of Spades) en warempel een eigen interpretatie van Rock Me Amadeus van dat andere, Oostenrijkse muziekfenomeen Falco.

Bij de gesproken intro van A Bissl Glick krijgen we even het gevoel naar een nieuwe Rammstein te luisteren. Een gevoel dat toch eventjes blijft hangen. Die gespannen sfeer hangt ook over nummers als Adrenalin en single Unten, hoewel die toch al opmerkelijk uitbundiger klinken. De amusementswaarde ligt hoog en de nummers zijn net dat ietsje sterker dan vier jaar geleden.

Ook het coveren zijn ze duidelijk nog niet verleerd. Dat hoeft uiteraard geen probleem te zijn, gezien het unieke karakter van de band. Regen eindigt met een wolkbreuk, wat ons naadloos naar een Sauerkraut-und-Lederhosenversie van Slayer's Raining Blood brengt. Es Reignt Bluat, zoals de landgenoten van Mozart en Strauss zouden opmerken. Toch alvast kudos dat ze de eigenzinnige coverkoe niet volledig leegmelken en volop voor eigen nummers gaan.

Dat blijkt overigens terecht te zijn. Een Olles OK zorgt opnieuw voor veel sfeer. Net zoals Endlich Leben, dat aan het einde zelfs nog een kinderkoor toevoegt. Drescher weet zichzelf niet al te serieus te nemen zonder finaal te vervallen in Alestorm-achtige zelfspot. Getuige daarvan een nummer zoals I Will di Ausbliatn Sehn, dat inzet met een machtige gitaarsolo, maar tijdens de brug die eeuwige accordeon opnieuw laat overnemen.

Afsluiten wordt gedaan met het catchy Der Held. Met deze tweede, volle plaat doet Drescher meer dan hun naam van gekke accordeonmetalband bevestigen. Qua songwriting hebben ze duidelijk stappen vooruit gezet. Dat belooft voor de toekomst!

11 februari 2017
Nic De Schepper