Drake - Views
OVO Sound
De ziel van een Canadese rapper wordt deze weken driftig onder de loep genomen. Daar heeft zijn nieuwe album ‘Views’ vast iets mee te maken. Een ode aan de stad Toronto – voorheen heette het album ‘Views From The 6’ – maar na de inkorting van de titel is het gewoon een inkijk in de psyche van Drake zelf geworden. “This is Drake season”, zou Kanye West ons vertellen, maar met deze twintig (!) volwaardige nummers zijn we een hele poos langer zoet.
Drake: de rapper, de meme. Geen enkele artiest kan social media zo goed bespelen als hij. Je gelooft toch zeker niet dat de albumcover – waar Drake knoeierig bovenaan Toronto’s CN-toren is geplakt – een accident de parcours is? Het internet lachte hem uit op dag één; iemand maakte een handige tool waar iedereen een zittende Drake op kan plakken op dag twee; en op dag drie stond heel je Facebookpagina of Twitterfeed er vol van. Of ken je het ongemakkelijke Hotline Bling-dansje nog? Zelfde patroon, zelfde resultaat. Iedereen komt - al dan niet ongewild - ooit met Drizzy in contact, zonder dat je daarbij één nummer van hem hoeft te kennen.
Drake heeft evenveel fans als haters. En laat ‘Views’ nu niet het album zijn waarmee je je klagende vrienden zal overtuigen. Het ding meandert tussen zacht aanwaaiende trapbeats, onopvallende nineties-r&b-samples en ijskoude snare-pegels. Nummers die ruiken als regen op warm asfalt, proeven als smeltende sneeuwvlokjes op je tong en aanvoelen als fluwelen niemendalletjes. Kortom: vrolijk zal je er niet van worden. Voor jezelf uitstaren en mijmeren over het leven dan weer wel.
In zijn teksten herneemt hij thema’s die hij achtergelaten heeft bij zijn vorige ‘Take Care’-project. Ex-vriendinnen die littekens hebben achtergelaten op zijn hart, vrienden die hem een mes in de rug hebben gestoken en verhalen over hoe hij net niet krankzinnig dreigt te worden onder zijn eigen succes. Emotioneel, zo kennen we hem, maar ook wel een tikkeltje onverwacht. Op zijn vorige mixtapes leerden we namelijk een andere Drake kennen. Eentje die al eens een gebalde vuist in de lucht stak en stoer een fluim op de grond mikte. Nu lijkt hij zich met tranen in de ogen gedeisd te houden, filosoferend over zijn leven en wie hem allemaal onrecht heeft aangedaan. Nog één nummer over zijn moeder zoals You & The 6 en het zielige plaatje zou helemaal af geweest zijn.
‘Views’ heeft ook zijn charmes, hoe bescheiden ze ook moge zijn. Openingsnummer Keep The Family Close zou een gepasseerd James Bond-nummer kunnen zijn en is zowat het enige moment waarop Drake iets nieuws durft te proberen. Feel No Ways is een hoogtepunt dankzij de geweldige eightiesklanken die uit een oude autoradio lijken te komen; met flikkerende straatlichten in de donkere nacht als sfeerscheppers. Drake haalt zijn rumba-heupdans boven tijdens Controlla en One Dance – nummers die de zomer moeten voorstellen, maar dan wel vanachter de ruit van een wolkenkrabber – en Hype en Still Here zijn de naar voor geschoven “bangers” die uiteindelijk niet aan de hielen komen van nummers als Know Yourself of Pound Cake. Oh ja, en dan krijg je ook nog Hotline Bling, die achteraan het album verloren loopt. Topsingle, dat wel.
Maar dan hebben we er maar zes van de twintig nummers uitgehaald die voor ons echt de moeite waard zijn. Drake slaagt er niet in nieuwe, interessante thema’s aan te kaarten. Het album gaat maar door en door, klinkt meestal monotoon en saai en het is dan ook een lastige karwei om het in één ruk helemaal uit te zitten. Zowel Drakes fans als de haters hebben weer iets om een tijdje over te discussiëren. Zou dat ook de bedoeling geweest zijn?
Drake heeft zijn positie aan de top van de rapgame vooral te danken aan de projecten die hiervoor kwamen. Misschien hadden we een beetje kunnen verwachten dat dit album alleen maar kon tegenvallen. Drake speelde op safe en weet dankzij zijn ervaring wat safe spelen is. Het enige wat een koning op zijn troon hoort te doen is zorgen dat hij erop blijft zitten. Zonder risico's te nemen is hem dat met 'Views' bijzonder goed gelukt.