Dragged Under - The World is In Your Way

Mascot Records

Seattle en punkrock. Er kleeft toch algauw een etiket op een nieuwkomer als Dragged Under. Maar debuutplaat ‘The World Is In Your Way’ is geen alternativo om zomaar eventjes met glad gitaarwerk en rockende melodiën te vereenzelvigen. Ingeleid door niet minder dan vijf miljoen streams - sinds ze bij Mascot zitten zijn er nog drie miljoen bijgekomen - en een gigantische fanbasis van devote teenagers, mag je van dit langverwachte album wel meer verwachten.

Dat “meer” is een goed uitgedokterde balans tussen hardcore, metal en singalong punkrock. Dat betekent zoiets als fel en furieus, maar ook vol en melodieus. Of hoe punkmetal anno 2020 dient te klinken.

Dat betekent ook elf songs die netjes rond de drie minuten blijven kleven, maar waarin zoveel beweging en zappen tussen stijlen plaatsvindt, dat er geen halve seconde over blijft voor verveling. Enkel al de gigantische tempowisseling tussen de trage, samen gezongen en gescandeerde refreinen en de speedup-screamo’s van Tony Cappochi die een Guinness Book record lijkt te willen neerzetten is gigantisch. En dan komt daar nog een stukje nu-metal-gejump tussen om het helemaal overhoop te gooien.

Maar tegelijkertijd hangen de gebalde songs van dit kwintet mooi aan elkaar. En dat zullen zelfs heavy punk- of metalfans, wiens tenen omkrullen bij de tussenliggende “ooh-ooh-ooh”-samenzingmomenten moeten toegeven. De melodieuze power van Dragged Under is gewoonweg gigantisch. Net als de oproep tot authenticiteit en jezelf durven zijn in opener The Real You of voor muziekbands die de ruimte zouden moeten mogen krijgen in de muziekbiz om zichzelf te mogen zijn in Roots. Kreten voor “Freeeeedom” die even luid en sterk weerklinken als die van Mel Gibson in Braveheart.

De basisplaat van negen uppercut tracks is overigens uitgebreid met een bonus van twee afsluitende anthems. Feel It als een nostalgische terugblik naar de eerste memorabele song die je hoorde, het eerste concert, de eerste liefdesstappen, de eerste … ach. Een beetje een puberale gedachtengang die ook op een wat meer platte teenager-punkrockwijze wordt ingekleurd. Dan klinkt Just Like Me scherper met die screamo’s, meer de middenvinger in de lucht. Al is het thema van een persoonlijke identiteitscrisis en interne struggle misschien ook platgelopen. Overigens geen wonder dat een band als Dragged Under met een identiteitscrisis te maken heeft, als je twee jaar na het ontstaan zo op handen wordt gedragen en vol verwachting tegen een coronavirus moet opboksen. De band besloot in elk geval de onafhankelijke status te bewaren en de vele contractaanbiedingen te negeren. De wereld staat in de weg. Kauwgom ook. Leuke hoes. Respect.