Downes Braide Association - Skyscraper Souls

Magical Thinker Records

‘Skyscraper Souls’ is al de derde samenwerking tussen zanger-toetsenist Chris Braide en keyboardlegende Geoff Downes (Yes). Wie vertrouwd is met de vorige albums, verwacht zich niet aan een rijk gelardeerde toetsenplaat – wendt u zich dan tot Rick Wakeman – maar hoopt op de betere popmuziek. Helaas, het niveau van Steven Wilsons ‘To The Bone’ wordt nergens gehaald.

Nochtans probeert ‘Skyscraper Souls’ meer aan te schurken tegen traditionele prog en classic rock, doch het resultaat is vis noch vlees. De ware progfan haalt hier zijn neus voor op, en de popliefhebber heeft al sterkere melodieën in de oren gehad. Het siert Braide en Downes wel dat ze die ellendige drummachines en samples gewisseld hebben voor een echte ritmesectie. Drummer Ash Soan is bekend van zijn dienstverband met zowat alle actuele, Britse popsterren. En ja, hij en bassist Andy Hodge doen de songs ademen en warm blazen, maar een machinekamer met klasse garandeert nog geen luxecruise.

Het is ironisch dat net de kortere stukken de beste indruk maken. Hier is een album dat door de terugkerende motieven en thema’s ambitie uitstraalde. Braide, altijd al een adept van expansieve stukken als Close To The Edge en Tubular Bells, wilde een grootschaliger studioproductie. Maar ondanks de epische allure is het Downes’ tintelende ivoor in de pianowerkjes Prelude en Glacier Girl dat zijn stempel op het geheel drukt.

Overigens is Braide best wel een prima zanger. Alleen klinkt zijn stem neutraal, ja zelfs karakterloos. Eén keer pakt het goed uit, op het innemende Lighthouse. De keuze voor gastzangers bleek dus logisch. David Longdon (Big Big Train) legt een strik rond Tomorrow, maar Tim Bowness en zelfs Marc Almond kunnen door het te licht bevonden songmateriaal geen verschil maken.  

Roger Dean-adepten kunnen met het oog op het artwork nog tot de aankoop overgaan. Maar het aquarel van de oude meester is al even wazig als het doel dat Braide en Downes oorspronkelijk voor ogen hadden.