Down The Track - Landscapes

Eigen beheer

"Muziek voor een niet bestaande film", zo kondigt dit modern-klassiek geschoolde, Belgische trio Down The Track de debuutplaat aan. Dat betekent: in een bezetting van cello, viool en piano, een geheel van acht speelse, dromerige composities die de weemoed van Ludovico Einaudi of Yann Tiersen benaderen. 

En daarmee is natuurlijk meteen richting gegeven aan ‘Landscapes’. Vol pianospel, melancholische cello en – in een track als An Irish Wedding – een nogal royaal bovenliggende vioolmelodie. Een bijna duizelingwekkende stortvloed vingervlugge noten golft in dit avontuurlijk nummer over de luisteraar heen. Zomers. Feestelijk.

Maar Down The Track weet, zoals zijn meesters, ook rijkdom uit spaarzaamheid te putten. Te werken met minimalisme en stiltemomenten. Luister hoe een parmantig walzend Man With A Suitcase mag openen met een door de ziel snijdende viool die sierlijk door onderliggende pianonoten naar voren wordt geschoven. Al ligt de stijl van pianist Jacques Motmans eerder in het verlengde van de techniek van Einaudi: met een weelde van snel herhaalde pianomotieven met verschillende klemtonen, waardoor noten in elkaar overvloeien. Prachtig hoe cellist Pieter Hulst daar dan tussen kronkelt in een track als As Far As I Can See.

Extra weetje: dit album werd live ingespeeld zonder overdubs. Om maar te zeggen dat dit trio zichzelf de luxe van een studiotechnische Tipp-Ex niet heeft aangewend, maar zichzelf meteen voor de leeuwen heeft geworpen met het risico van fouten of oneffenheden. Die zijn trouwens niet aanwezig op dit debuut. Hoogtepunten zijn overigens ook vergeefs te zoeken. De acht composities zijn stuk voor stuk sterk impressionistische werkjes die de nodige indruk nalaten en de luisteraar onderdompelen in de eigen fantasie. Fantastisch album voor neoklassiek- en filmmuziekfanaten. En dat zijn we.