Douglas Dare - Milkteeth

Erased Tapes Records

Milkteeth

Met titel en statement I Am Free opent de Britse songwriter Douglas Dare zijn derde plaat, ‘Milkteeth’. Waarmee hij ook duidelijk aangeeft vrede te hebben gevonden met zijn duale persoonlijkheid en openlijke homoseksuele geaardheid. Gelukkig maar, want dat zorgt er niet enkel voor dat de permanente suïcidale bezorgdheid verdwenen is, maar het is eveneens goed voor muziek die net wat zekerder in de schoenen staat en zelfs voorzichtig durft te experimenteren.

Douglas Dare blijft weliswaar de meester van de spaarzaamheid. Gewapend met piano, of – voor dit album – zelfs autoharp of occasionele akoestische gitaar, past de man netjes in het rijtje neoklassieke muzikanten uit de Erased Tapes-stal. Maar het is vooral die typerende, donkerblauwe mijmerstem waarmee de zielstroubadour zijn emoties op tafel legt, die voor de nodige volgers of afstoters zorgt.

Want Dare maakt je niet blij. Dat staat vast. Als er één ding is waar de man met dat spaarzame pianospel en de sombere keelstem goed in is, is het wel een serieus gewicht op de schouders van de aanhoorders te leggen. Zelfs in het iets kortere, Jeff Buckley-achtige, folky uitstapje The Joy In Sarah’s Eyes met tamboerijn, harmonica en hoge (!) dubbelzang krijgt een licht lentegevoel toch weer een donkere schaduw achter zich.

Maar somber kan ook verdomd mooi zijn. Dat blijkt niet enkel uit de Brit zijn spaarzame, galmende notenwerk op de piano die in opperste, duistere sfeermakerij veel ruimte voor eigen interpretatie laat, maar ook wanneer hij in Wherever You Are een gitaar ter hand neemt en zijn stem extra laat glijden en smeken. Want het is dankzij dat Douglas-Dare-instrumentale minimalisme dat zang en woorden natuurlijk mooier blijven hangen.

Het feit dat de vele tekstuele terugblikken naar de kindertijd, waar de ambigue identiteit gevormd werd, nu ook wat meer muzikale opvulling krijgen, doet ‘Milkteeth’ deugd. Alle eer aan producer Mike Lindsay (Tunng) die subtiliteit mooi weet in te kleuren. Anders had allicht nooit een uitschieter als het ritmisch groeiende, bijna dansbare Playground erbij gemogen. (“I love the playground, I like to sing now”, een melancholische kreet naar de zorgeloze kindertijd). En zo krijgt dit album onder de mantel van weemoed een richesse die je enkel bij een groot artiest mag verwachten. Niet één, maar minstens tien stappen vooruit, Douglas Dare!

18 maart 2020
Johan Giglot