Douglas Dare - Aforger
Erased Tapes Records
De volgende Ólafur Arnald-discipel is definitief een feit. Twee jaar na zijn fabuleus debuut mag de bejubelde, Londense songwriter Douglas Dare opvolger ‘Aforger’ via Erased Tapes uitbrengen. En dat is fijn nieuws, want ook nu weer zorgt de zanger-pianist voor twee handen vol heerlijk donkere kippenvelliedjes.
Het duurde even vooraleer de vonk oversloeg, beste Douglas Dare. Je doet dan ook je best om je emotioneel fragiele en intieme muziek te verpakken in een erg vreemd aanvoelende mantel die hier eens veel te nauw aansluit en dan daar weer veel te ruim zit. Maar het duurde ook best een tijdje voor jij goed in je vel zat, merkten we zo.
Want pas naar het einde van ‘Aforger’ toe leek je er volop voor te gaan met glorieuze songs als Venus of Thinking Of Him of zelfs met een zeven minuten durende serenade als Rex. Dat open, zachte einde met harmonieuze samenzang, staat in een erg schril contrast met de wat weerspannige mijmeringen uit de aanvangsfase, waarin je met je typerende keelfalsetstem boven een duister bed van piano, hoekige ritmen en weirde elektronica uittorent.
Die stem valt niet te omzeilen. Daar sta je achter of pal tegenover. Die soms bewust wat haperende of stuiterende triphopbeats (kil en droog), prikkelen op zich nog wel de aandacht, maar met de weerspannige melodieën en erg bizarre samples valt aanvankelijk wat moeilijk te leven. Toegegeven, ze bieden wel een geschikte ondersteuning een teksten over relationele vervreemding en je andere geaardheid, een diepe generatiekloof of de onmacht van een kleine mug in een megalomane metropool als New York. “Freedom is slavery / My mind will never help me (help me, help me!)” klinkt het dan, voor een zeldzame keer in een bombastisch, erg zwaarwichtig geluidsspectrum.
Maar nu zijn we dus wel mee. De puurheid van de oprechte smeekbede in Oh Father, haast profestisch in een steeds herhaald pianomotief en doorgerijpte strijkers. De genadeloze manier waarop de je Binary Coda kraakt net voordat de harde beats en genadeloze grooves het nummer volledig gaan domineren om met zachte pianotokkeltjes eindelijk voor wat gemoedsrust te zorgen. Meer nog, we zijn gaan houden van je eigen 'Fifty Shades Of Grey', die we zullen categoriseren onder “scary music”, maar dan met een soms betoverende schoonheid.