Dopelord - Songs For Satan
Blues Funeral Recordings
Het Poolse doom-kwartet Dopelord pakt voor het vijfde album uit met een heus conceptalbum. Onder de titiel ‘Songs For Satan’ bundelen ze een reeks protestsongs tegen de dominantie van de katholieke kerk in Polen, die iedere keer weer probeert om Polen terug naar de jaren zestig te katapulteren, wat helemaal niet naar de zin is van Dopelord en een hele reeks andere Poolse muzikanten.
De geschiedenis van de rock-'n-roll en die van satan gaat terug tot een tijd dat er van het eerste nog lang geen sprake was. Duivelaanbidding in de stoner en doom is evenmin iets nieuws. En het Poolse kwartet is niet de eerste band die het “donkere” openlijk omarmt. Toch is hun ketterij uniek en weten ze dat muzikaal lekker in te pakken.
Wij waren duidelijk niet de enigen die iets in het concept zagen, want na ruim tien jaar onderweg te zijn met hun Poolse doommetal met een merkwaardige doe-het-zelf-ethos en veel en hard werk, werden ze plots gevraagd om het nieuwe album uit te brengen bij het Amerikaanse label Blues Funeral Recordings (Acid King, Dozer, Lowrider). En daardoor wordt de actieradius van het Poolse kwartet plots serieus vergroot.
De intro met uilen, raven en krijsende heksen laat er alvast geen twijfel over bestaan: dit is de ideale opstap naar opener Night Of The Witch, de eerste single van het album en een nummer dat je onmiddelijk bij de strot pakt. Lekkere stonerdoom zoals alleen Dopelord die maakt: traag, hard, donker. De nasale zang van Piotrek lijkt in de verte enigszins op Ozzy’s stem en dat maakt het feest er alleen maar leuker op. Maar de band kan meer dan alleen beuken, want Night Of The Witch heeft een dergelijk catchy refrein dat iedere liefhebber van harde muziek hiervan wegsmelt.
Wie verwacht dat ze dan al het beste kruit zouden verschoten hebben, komt al snel bedrogen uit. Want Dopelord trekt de lijn netjes door. De moddervette rifs in pakweg One Billion Skulls roepen het beeld op van de Parijse catacomben, waar de schedels op elkaar zijn gestapeld onder de stad. De geweldige zinsnede “I’m spitting in the face of God”, spreekt daarbok boekdelen over de diepgewortelde haat tegenover het instituut kerk.
De zang van Piotr en Pawel is in alle nummers lekker clean met uitzondering van afsluiter Worms. Daar lijkt het alsof de duivel zelf, die ze een heel album lang hebben vereerd, zich meester heeft gemaakt van de microfoon. Het resultaat is een dik sludgemonster van het genre alles-moet-kapot. De opmaat van het album. Groter kan het contrast met de zachte, door mellotron begeleide outro van Return To The Night Of The Witch niet zijn, wat ons weer brengt bij het begin van het album.
Zonder twijfel is 'Songs For Satan' een duivels verrukkelijke plaat. Stonerdoom zoals die moet gebracht worden: met voldoende oog voor melodie. Dopelord heeft voor zichzelf de lat weer iets hoger gelegd. En vergeet vooral niet dat dit het perfecte album is voor de lange, donkere winterse nachten. En misschien zelfs het ideale cadeau voor onder de kerstboom.